Wat denk je als je aan een Rotterdammer denkt? Trotse, moedige, harde werker? Het is wel het beeld wat ik heb als Rotterdammer. Ik ben trots op de stad, op onze geschiedenis, de wederopbouw, architectuur, de haven maar vooral op de mensen. Rotterdammers zijn een raar volk. Harde werkers met weinig bullshit, je weet wat je hebt aan een Rotterdammer. Geen woorden maar daden, zo is het of anders mag je oppleuren.
Hoe komt dat nou toch dat een Rotterdammer zo trots is op zijn stad en het gevoel heeft zich overal te moeten verdedigen? Het zit in de genen, mijn vader en opa hebben de stad gemaakt zoals die nu is. Net als al die andere vaders en opa’s hebben ze na het bombardement de mouwen opgestroopt en de basis gelegd voor het gevoel wat we nu nog hebben. Niks en niemand maakt ons kapot, wij geven niet op en gaan door, altijd. We bouwen aan onze toekomst en zijn trots op de prestaties die we behalen…
In onze Rotterdamse geschiedenis komen we wel een paar van die trotse momenten tegen. Feyenoord als eerste de Europcup 1, de Holland Amerika Lijn, de bruggen en hoogste gebouwen, noem maar op, joh. Wat waren we trots toen het wereldrecord op de marathon werd gelopen in de straten van Rotterdam en wat denk je van het Witte Huis of de Laurenskerk uit de middeleeuwen, gaaf toch? Die is wel mooi blijven staan, toen we een kwartier lang, een terreurbombardement -een aanslag tegen burgers, onze voorouders- om de oren kregen. Kapot waren we, de hele binnenstad weg. Wat een klootzakken en zo onnodig. Met dat gevoel en terugdenkend aan de moedige helden, die de stad, ten koste van alles bleven verdedigen, ontwikkelde zich de Rotterdammer. Dit gebeurt ons nooit meer!
Er is ruimte om nu iets te doen wat ons sterker maakt, we laten zien waar we voor staan en bewijzen ons op vele fronten dat we de sterkste zijn of dat we strijden tot we de beste zijn, Rotterdammers geven niet op, nooit! We gaan ook door het stof, vaak genoeg, zeker als je het over Feyenoord hebt. Dat maakt ons ook wie we zijn, we krijgen het te verduren maar weten ook dat het ons sterker maakt. We blijven strijden. Net als in elke andere groep of cultuur heb je er ook losers bij. Klaplopers en straatrovers, bijvoorbeeld, ze verzieken de stad. Wat denk je van de extremisten onder ons, de harde kern van Feyenoord, zij strijden tot in het ultieme voor hun club en Rotterdam. Bijna onvoorstelbaar gaan zij uitdagend en strijdlustig geen confrontatie uit de weg. Moedig of niet zo slim? Die hooligans staan voor iets, iets waar Rotterdam voor staat: Sterker door strijd! Niks en niemand fuckt met ons en we gaan voor niemand opzij! Wanneer Rotterdam echt verdedigd moet worden dan kun je rekenen op de hooligans, zij zullen strijden zoals de mariniers onze bruggen verdedigden! Helden? Zeg het maar.
Maar wat voor Rotterdammer je ook bent, hou je koppie erbij en bedenkt dat er nooit meer mag gebeuren wat er gebeurd is. Blijf strijden en geef niet op, als je dat doet is het heel moeilijk om verslagen te worden…