Gekanker

Tik op Twitter op een willekeurige mooie kankerdag het woord ‘kanker’ in en de kankertweets vliegen je om de oren. Aangezien het kankerhip is om in kankerslang te praten, kunnen wij niet achterblijven. Dat zou kankerzielig zijn. Maar beste kankerlijers, het is allemaal kankermooi, maar heb jij, kankerlezer, er ooit met je puberale kankerhersens wel eens bij stil gestaan wat je nou eigenlijk loopt te kankeren? Daar kan je met je kankerschapenverstand dan net niet bij natuurlijk, maar twitteren dat je kankeromgeving kankerhard loopt te zeiken, dat lukt prima. Kankerlijers zijn thugs, in de breedste zin van het woord. Kankervet en kankerstoer. En ze gaan meestal dood. Kankerdood. Elk uur sterven er vijf mensen aan kanker. Er komt een dag dat hier een kankerfamilielid van jou tussen zit. Kankervet, een naaste zien instorten na het in ontvangst nemen van de diagnose van die kankerdokter. Kankergaaf als diezelfde persoon uitbehandeld blijkt en opgegeven wordt. Kankerkicken als hij of zij verteerd wordt door de kanker tot er uiteindelijk één grote kankerlijer overblijft, vaak creperend van de pijn, verlangend naar die kankerdood. En die komt in de meeste gevallen nog steeds. Kanker is een kankersluipmoordenaar. Maar kanker houdt niet van kankerheadshots, kanker omarmt je en consumeert je zo lang mogelijk tot er geen orgaan meer in je kankerflikker zit waar nog eer aan te behalen valt. Kankerlachen wordt dat als de tijd komt dat jij naast een dierbare zit die er zo bij ligt.  De kans dat jij of je kind kanker krijgt is één op drie. Denk daar eens aan als je weer loopt te kankeren.
Of kanker lekker op.