Alle wereldleiders (nouja, misschien die Chinezen en Russen niet, maar die stellen toch niks voor) zijn het erover eens: ASSAD MOET DOOD! Hij onderdrukt z’n volk, verleent geen toegang aan hulporganisaties en downloadt legaal muziek. Kortom: Hij schendt de mensenrechten, en die zijn heilig. Tot zover duidelijk. Maar is het niet eens, heel misschien, heel gek, heel wild, heel raar, tijd om dit van een andere kant te belichten? Natuurlijk is het zwaar kudt wat er gebeurt en is het vermoorden van vrouwen en kinderen (en mannen, maar vrouwen en kinderen schijnen volgens alle kranten zieliger te zijn) nooit goed te praten, van welke kant je het ook wilt belichten. Een aanmerkelijk deel van de Syrische bevolking staat echter nog steeds achter Assad. Hoe groot dit deel precies is, is lastig te zeggen, omdat precieze cijfers ontbreken. Duidelijk is wel dat 80% van de Syrische bevolking soenniet is, terwijl Assad sjiiet is. Deze scheiding is er één die voor problemen zorgt in veel gebieden. De minderheden in Syrië, waaronder die lieverds van christenen, vrezen een meerderheidsbewind, wat waarschijnlijk geen ongegronde angst is. We weten namelijk allemaal hoe dat kan aflopen. Soennieten zijn niet zo verdraagzaam naar andere religies. Vandaar ook dat de Verenigde Staten dit keer niet zo enthousiast op het conflict duiken, hoewel zij daar patent op hebben. Ook is de steun van onder andere Al-Qaida aan de opstandelingen vrij kudt voor de westerse machthebbers. Samenwerken met die terroristen, dat moeten we niet willen. Al met al is het een vrije schimmige situatie: Wie is er nou eigenlijk lid van dat heroïsche oppositieleger? En wíllen de Syriers Assad wel DOOD? Het begint er steeds meer op te lijken, maar dit conflict is zeker niet zo eenvoudig als men misschien gelooft. Houd dat in uw achterhoofd, lieve kijkbuiskinderen. Ave!
