Doei Dibi

Dibi heeft verloren. En niet zo ’n beetje ook. Waar hij eerst vooral de knuffel- en excuusmarokkaan van het groene grachtengordelclubje scheen, bleek hij zich uiteindelijk te ontpoppen tot ware vechtersbaas: kritiek hier, kritiek daar, een flinke dosis zout in de nog open wonden van de Kunduz-missie en ongezouten (HA!) kritiek op zij die uiteindelijk zijn meerdere bleek, Jolanda  Jolande Sap: BAM! Helaas voor Dibi bleek de GroenLinkse achterban toch niet zo gevoelig voor zijn haperende praatjes over nieuwe stijl, Twitter en wat dies meer zij. Uiteindelijk, en laten we dat nou maar gewoon accepteren, moet politiek vooral saai en degelijk zijn. Wie kan beter de partij leiden dan een econoom? Precies het slag mensen dat bovenstaande omschrijving aan z’n kont heeft hangen. Echter probeert Jolande Sap, om volstrekt onduidelijke redenen, deze karakteristieken zoveel mogelijk te verbloemen: Flirtje met Blok hier, vuist op tafel daar, en zelfs (een mislukte poging tot) humor! Het campagneteam van GroenLinks begrijpt waarschijnlijk niet dat het hiermee de kiezers alleen nog maar meer in de war brengt: ‘’O NEE NU GAAT ZE OOK NOG ‘ES LEUK PROBEREN TE DOEN NOU WEET IK HET HELEMAAL NIET MEER’’. Onze parlementaire geschiedenis is immers de afspiegeling van onze calvinistische en daarmee saaie inborst: Drees, Den Uyl en, we waren hem alweer bijna vergeten, Balkenende hielden het niet voor niets zo lang uit in het Torentje. Hedendaagse politici lijken dit, met dank aan het JackdeVriesVirus, te zijn vergeten. Ondanks al het ‘’contact met de burger’’, het ‘’langs de deuren’’ en het ‘’ herbronnen’’ begrijpt men nog steeds niet hoe de Nederlandse kiezer in elkaar zit. Het is een cliché, maar clichés zijn waar: Doe maar normaal, dan doe je al gek genoeg. Perfecte campagneslogan.