“Muuuh! Help! Ons kind wordt door ons toedoen al jaren voorzien van gigantische hopen verzadigd vet en suikers! Tonnen worstenbroodjes worden weggespoeld met hectoliters Punica! Inmiddels weegt de telg 386 kilo op haar 12e, HOE KAN DIT? Help ons alsjeblieft RTL!”. Dit was een kort fragment uit een brief die het programma “Help, ons kind is dik” ongetwijfeld heeft ontvangen. Na dat de molspotige moeder dit relaas had opgezet vroeg ze haar dochter om nog even een wiel kaas en een doos wijn aan te laten rukken, waar de zwaargewichtige kinderklomp uiteraard graag aan meeknabbelde. Het programma zou eigenlijk omgedoopt moeten worden in “Help, mijn ouders zijn hypocriete vreetschuren”, waar kinders dan hun ouders kunnen NSB’en. De enige minuten die wij vol afschuw gevolgd hebben toonden een moeder die haar dochter constant zelf de muil volschepte, terwijl ze tegen de presentatrice maar bleef voorhouden dat het vooral het kind zelf was dat de foute beslissingen maakte. Het staat symbool voor de cultuur van afschuiven en vingerwijzen waar veel moderne ouders last van hebben. Het ligt niet aan hen, het ligt aan de school/televisie/maatschappij. Onderwijl bestelt moeder nog een bord bitterballen, kijkt dochterlief aan en zegt: “Lekker, voor de gezelligheid”. Ja, als je dichtgesliptekransslagadertyfus gezellig vindt wel ja! De cardioloog legt zijn dottersetje alvast klaar, terwijl Mamma Morbesitas maar weer eens een zak donuts opentrekt. Verantwoordelijkheidsgevoel, ze zouden het in potjes moeten verkopen.
Dit is toevallig de enige aflevering die ik (met volle verbazing) heb zitten kijken.
Een ieder die na dit te zien nog beweert dat overgewicht bij kinderen geen kindermishandeling is, moet dan nog maar een keer kijken!