Gehandicapten mogen eindelijk een blokje om

Morgen start weer het jaarlijkse elite-feestje dat de” Internationale Vierdaagse Afstandmarsen Nijmegen” heet. Al 96 jaar sjokt men met 45.000 man in elkanders windjes- en zweetlucht kilometer na kilometer achter elkaar aan. Want: Leuk ofzo. Als een treurwilg door het mooie Nederlandse landschap hobbelen. Het lekker over de wandelsport hebben. De ene kneiter van een wandelhit na de andere zingen. Dat allemaal genietend van prachtig zomerweer. Uiteraard komen alle superlatieven bij het bereiken van de eindstreep voorbij. Het is zo gezellig kots en de saamhorigheid is zo groot kots. Om nog maar te zwijgen over al het gejank van mensen die, ondanks de blaren, TOCH alle vier de dagen hebben uitgelopen. Vervolgens zie je ze dan als een achterlijke gladiool de groeten doen voor de camera van Omroep Gelderland. Enorm knap dat je leven zo enorm kut is geworden, dat je vier dagen doelloos en onnodig door de weilanden moet huppelen om jezelf trots te voelen. Dan kun je gerust zeggen dat je leven is gefaald op alle fronten. Helaas nemen de wandeljongetjes en meisjes het zelf allemaal al 95 jaar een stuk serieuzer. Zo serieus zelfs dat de Chuck Norissen onder de wandelaars én de organisatie het al 95 jaar niet vonden kunnen dat mensen met een verstandelijke dan wel lichamelijke beperking aan het tochtje mee mogen doen. Dat tuig met rolstoelen, kunstheupen, protheses en gekwijl moeten we er niet tussen willen hebben. Hoe enorm overschat je dan je vierdaagse blokje om!? Gelukkig is de organisatie nu eindelijk aan het idee gewend dat niet ieder persoon in de maatschappij met een afwijking eng is. Dit jaar mogen dan eindelijk een stel – in de ogen van de organisatie – gehandicapten mee hobbelen. Uiteraard wel onder strikte voorwaarden en met één op één begeleiding, want je weet het maar nooit met die gekkies. Nu moeten de beperkten niet gelijk denken helemaal in de wandelmaatschappij geaccepteerd te zijn. Nee. Dat kruisje die je kunt winnen? verdienen? krijgt aan het eind van het wandelingetje, dat is voor de echte mensen. De gehandicapten die verdienen een diploma want zo gaat dat ook in instellingen. Wij citeren:  Omdat de reglementen voorschrijven dat deelnemers beide benen moeten gebruiken, konden zij niet het felbegeerde kruisje behalen. Na enig lobbywerk is er een oplossing gevonden door hen bij goed gevolg een diploma te verstrekken als proeve van betoonde marsvaardigheid. Tevens kan men in aanmerking komen voor een echt herinneringsteken (bron) Dat de organisatoren zelf nog nooit een kilometer in een rolstoel hebben gereden moge duidelijk zijn. 40 Kilometer rollen in een stoeltje op armkracht is minstens even zwaar als met de benenwagen die afstand huppelen. Waarom iemand met een verstandelijke beperking al die jaren niet mee mocht doen blijft voor ons een raadsel. Wij wensen de mensen met een beperking dan ook een mooi feestje. Hol die andere mietjes eruit! We hopen alleen dat de begeleiders van de instelling wel op tijd een ieder heeft gewekt aangezien er nogal wat startbewijzen niet zijn opgehaald.