‘Ja, god, voor mij is het ook allemaal niet makkelijk hoor. Ik bedoel: eerst zit ik jaren met die narcistische kasthomo van een Ruud Gullit opgescheept. Die gast mislukte werkelijk overal als trainer. En ik moest dat gezanik avond aan avond aan avond aanhoren: ‘Oh Estelle, ze willen niet naar me luisteren, Oh Estelle, ik heb weer verloren, Oh Estelle, mijn haar zat niet goed op de training vandaag’. Maar ja, ik kon er wel lekker van shoppen en laten we wel wezen: de weg naar mijn hart gaat toch via een diamond visa zonder limiet, zo is het dan ook wel weer. Ik ben nou eenmaal duur en oppervlakkig, hihi. Maar uiteindelijk ben ik maar gegaan voor een echte vent, want van Ruud hoefde ik qua mannelijkheid niets meer te verwachten. Ik wilde er eentje waarvan zijn testosteron mijn slipje al natmaakte als hij naar me keek. En dat was dus Badr. En ja, so what dat hij soms wat ruw is, ik hou daar wel van. Badje is nou eenmaal een hele gevoelige jongen die zich snel aangesproken voelt. Kan hij niks aan doen. Zo gevoelig ben ik ook, dat schept een band. Het doet me dan ook zo’n pijn als ik lees wat mensen op dat vermaledijde internet over me zeggen. Echt, ik heb het er heel moeilijk mee. Altijd komen ze maar weer met die P.C. Hooftstraat. Ik kom daar dus al lang niet meer. De P.C. is voor paupers. Milaan, Madrid, New York, Parijs… Daar shop ik. Maar goed, ik heb het daar dus best moeilijk mee. Dat is echt slecht voor mijn imago. Soms moet ik huilen, echt waar. Natuurlijk, voor die papperige miljonair die misschien wel blijvend invalide is omdat die lekkere brede geile Badr van me hem een duwtje gaf is het ook best wel erg hoor. Maar ik heb het echt zwaar. Zo erg zwaar, ik moet weer huilen. Boehoe. Boehoehoehoe.’
