Pil van Drion wacht gouden toekomst

Zelfs alle kunstgrepen kunnen het niet langer verbloemen: de voormalige reus Nederland heeft zich vertild. En wankelt richting het ravijn. Logisch. Als je de hele wereld in het algemeen en Europa in het bijzonder op de been wilt houden. Terwijl ze er zelf een zootje van maken. Ook de laatste wanhoopspoging om de zorg door marktwerking betaalbaar te houden (lees: maken) werd een fiasco. De zorg is simpelweg onbetaalbaar geworden. En voor dat beetje zorg dat nog rest moeten we de absolute hoofdprijs betalen. In 2012 gaat 15% van ons inkomen op aan zorg. In 2020 al 20 %. Op papier lijkt dat nog mee te vallen. Helaas komt het er in de praktijk keihard op neer dat we steeds méér gaan betalen. Voor steeds mínder zorg.

Tot overmaat van ramp blijkt de gifbeker nog lang niet leeg. Als het aan de winnende combinatie VVD en PvdA ligt althans. Het regeerakkoord is weliswaar nog in de maak. Maar de voortekenen zijn dramatisch. Eeuwige lachebek Mark Rutte en zijn érg volgzame rechterhand Diederik Samsom lijken tot het gaatje te willen gaan om de Nederlandse bevolking op te laten draaien voor de veel te dure financiële huishouding van dit verloren land.

Naar is uitgelekt verlagen de VVD en PvdA zichzelf tot puur jatwerk. Niet alleen lijkt er een extra bijdrage op het eigen risico onderweg. Voor het gemak vallen bezoekjes aan de huisarts voortaan ook onder dat eigen risico. Maar het kan nóg valser. Er gaan waarschijnlijk ook boetes worden opgelegd voor ‘onnodig’ bezoek aan een huisartsenpraktijk of EHBO-post in het ziekenhuis. Waardoor de gezondheidszorg definitief tot jurysport lijkt te zijn gedegradeerd.

Ik stel me dat als volgt voor. Omdat ik me zorgen maak over mijn nogal blauwgekleurde kuiten maak ik een afspraak met mijn huisarts. Nadat zijn altijd drukke assistente na een minuut of tien eindelijk de telefoon heeft opgenomen. En ik haar na dik twintig minuten heb weten te overtuigen dat deze delicate kwestie niet door háár valt af te handelen. In de spreekkamer vraagt de huisarts me vriendelijk om mijn broek te laten zakken. Omdat het jurylid naast hem me bemoedigend toeknikt, besluit ik dat te doen. Niet veel later stelt de huisarts een geruststellende diagnose: “Meneer Broekhuisen, het goede nieuws is dat u géén spataderen heeft. Het slechte nieuws is dat uw spijkerbroek nogal afgeeft aan de binnenkant.” Waarna het jurylid breed grijnzend een boete uit begint te schrijven. En me sissend toevoegt: “’Wilt u pinnen of contant betalen? Het is nogal duidelijk is dat u niets te zoeken had bij uw huisarts.”

Een prognose dan maar. Binnen nu een vijf jaar worden we niet meer door de tandarts geholpen. Als we minder dan zes keer per dag onze tanden poetsen. En over tien jaar worden we niet meer geopereerd. Als we, hoe bewusteloos ook, niet vooraf het verschuldigde bedrag over hebben gemaakt aan de chirurg van dienst. En over 15 jaar worden we afgeschoten. Zodra we 70 jaar zijn. En met onze eigenwijze, pensioengerechtigde klotekop verzuimd hebben de pil van Drion te slikken.

Ooit vroeg een lezer aan de ook in Feyenoord-kringen niet onbekende columnist Jan D. Swart waarom hij het in Nederland niet voor gezien hield. Als hij toch altijd wat te zeiken had over dit land. Het korte en bondige antwoord van Jan D. Swart ben ik nooit vergeten: “Nee, ik blijf. Omdat ik wil weten hoe het hier afloopt.” Treffender kan ík het onmogelijk zeggen.

Ton
Meer Ton? →  TypischTon.nl