Wij Nederlanders zijn geboren slachtoffers

Badr en Estelle ‘latten’ de komende jaren verplicht. Bram en Eva zijn úit elkaar. Mark en Diederik kruipen diep ín elkaar. En de getergde (want gepasseerde) oppositie ruikt nú al bloed (en terecht natuurlijk): Nederland is de wintertijd in stijl ingegaan. De belangrijkste overeenkomst tussen Badr en Estelle enerzijds en Mark en Diederik anderzijds is dat beide koppels allesbehalve een droomstart hebben. Badr en Estelle slapen de eerstkomende jaren niet in één bed. Tot overmaat van ramp ligt ook Estelle’s advocaat (Bram Moszkowicz) flink onder vuur. Flamboyante Bram wordt mogelijk zelfs uit de vaart genomen. Zijn toch niet héél introverte collega-advocaten vinden hem te prominent aanwezig. En dat steekt natuurlijk. Dus moet Bram hangen.

Dat Bram een tópadvocaat is, kan Estelle beamen. Estelle bezoekt haar Badr dagelijks, heeft overal tijd voor en zin in, maar volgens Bram is Estelle wél veel te zwak om opnieuw gehoord te worden in de inmiddels omvangrijke Badr Hari-zaak. Hoe verzin je het! Omvangrijke Badr Hari-zaak: er gaan geruchten dat de verdediging van Badr Hari maar één troefkaart heeft. Ergens in een grot in Drenthe zouden er twee Nederlanders zijn die níet tomeloos door Badr Hari in elkaar zijn gebeukt.

Dan Diederik en Mark. Wat een uniek stel. Ik kom vaak in goedkopere supermarkten, struin braderieën af en ben stamgast op ruilbeurzen voor eigen pornoproducties. Maar dit soort wereldvreemde types kom ík nooit tegen. Op de een of ander vreemde manier omring ik me met mensen die niet vrolijk worden van kritiek. En die blij zijn met complimentjes. Mensen die hard moeten werken om te overleven. Mensen van vlees en bloed.

Mark en Diederik zijn duidelijk van een andere planeet. En niet alleen omdat beiden pas stoppen met praten als ze met een baksteen uit worden gegooid. Vreemd genoeg krijgen Mark en Diederik een permanente stijve plasser van kritiek. Doodeng! Maar natuurlijk wél een absolute minimumeis om aan te mogen schuiven. Aan de tafel van de aimabele (geintje) presentatoren Jeroen ‘Hautain’ Pauw en Paul ‘Stofnest’ Witteman.

Mark en Diederik hebben elkaar dus gevonden. En niet toevallig over de lijken van al die mensen die in hun mooie praatjes zijn getrapt. Van de kiezers dus. Mensen die dachten dat ze veilig waren bij of de VVD of de PvdA. Maar die zelfs al vóór de officiële presentatie van de nieuwe regeerploeg (lees: beloonde handlangers) maandag aanstaande, weten dat ze gruwelijk zijn genaaid.

We leven in een land waarin we apathisch naar de pijpen dansen van schertsfiguren. We hangen aan de lippen van hartslagloze ijdeltuiten als Albert Verlinde, Winston Gerschtanowitz en (erger kan écht niet) Daphne Deckers. We laten ons met containers vol kluiten het riet in sturen door publiciteitsgeile politici. Spiegellikkers die hun eigen naam uitschreeuwen. Als ze klaar komen. En wat doen wij? Wij zuipen ‘gewoon’ meer jodium om alle pijn te verzachten. Wij Nederlanders zijn geboren slachtoffers.

Ton
Meer Ton? →  TypischTon.nl