Roze van woede

MWNW presenteert, met gepaste trots, een gastcolumn van de hand van Ollie of Olaz; branieschopper van het eerste uur met roots all over the place. Keihard te volgen op Twitter ook. Of je dat wil is een tweede. Altijd in de roos, hou je vast:

Albert Verlinde is boos. Heel boos. Erg vermakelijk, een boze Albert Verlinde. Een boze Albert Verlinde is net zo geloofwaardig als een My Little Pony in de overgang. Als Peter Breedveld zonder Calimerocomplex, een factcheckende Humberto Tan of Jeroen Dijsselbloem als de nieuwe voorzitter van de Eurogroep. Verlinde is boos over de insinuaties van Nico Meijering, de raadsman van Estelle Cruijff. Meijering riep in het NRC Handelsblad dat Bram Moszkowicz publicitaire spelletjes heeft gespeeld met zijn voormalig cliënte, La Cruijff. Estelle heeft nu bij de deken van de Amsterdamse Orde van Advocaten een klacht ingediend tegen Moszkowicz. Zij beklaagt zich over „excessief hoge declaraties” en over het feit dat Moszkowicz bevriende media zou hebben getipt.

Dat men dergelijke woorden over Alberts lieve “Maffiamaatje” durft te schrijven, dát is abject en infaam. Daarom is het NRC nu een roddelkrant volgens Albert. (lees die zin nogmaals, ditmaal met een droge broek paraat) Maar hoe belangrijk is dat? Niet. Er is geen eer te behalen aan een kansloze relatie van een omhooggevallen voelbalnichtje. Er is geen lol te behalen aan het natrappen van een advocaat die, zonder het zelf toe te willen geven, op de grond ligt en wacht tot zijn tien tellen verstreken zijn. Noch bij de onderliggende kinnesinne tussen de beide raadsheren die Verlinde in het kader van volledige informatieverstrekking achterwege laat.

De tragiek ligt bij Verlinde zelf, de ramptoerist die met zijn moraliserende vingertje zwaait voor een miljoenenpubliek. Want Verlinde laat zich niet tegenspreken. Hij bestaat bij de gratie van de RTL Boulevard monoloog. En als er een dialoog plaatsvindt dan barst hij na twee minuten in huilen uit waarmee hij zijn gesprekspartner direct belet om kritisch door te vragen. Laten we het derhalve op toeval houden dat zijn talkshows geflopt zijn. Verlinde is de koning van het verstrekken van onjuiste of onvolledige informatie. En dat uitgerekend hij bij de gratie van een monoloog zijn gram probeert te halen, is niet alleen abject en infaam maar bovenal hypocriet tot op het bot. Dat zijn koene ridder Marc van der Linde in de derde helft op twitter het gezicht van zijn desktopridder probeert te redden is lief. Dat hij dezelfde conversatie vervolgens verwijdert, ronduit laf. Het doet me denken aan Plato. De slotsom die uiteindelijk getrokken kan worden, is: Albert Verlinde leeft daar, waar goede smaak en eer naartoe gaan om te sterven.

Ollie