Lentegruwel: likouders

Wat ze dus ook rigoreus zouden moeten verbieden: likouders. Het is weer lente, dus nu komen ze weer massaal naar buiten. Likouders en hun kinderen. Lekker gezellig op stap met de kinderen naar dierentuin/pretpark/speeltuin en om vooral maar van dat gezanik af te zijn Mees, Sterre, Daan en Emma helemaal vól stoppen met ADHD-verwekkende stuiterzooi. Alles om het gedram te stoppen, want opvoeden kunnen ouders tegenwoordig niet meer. Anyway. Die ADHD-stuiters kunnen natuurlijk ook niet fatsoenlijk eten, want: geen opvoeding. En wat doet de likouder dan? Die pakt niet fatsoenlijk een tissue of een zakdoek. Nee. De likouder fluimt gewoon met een flinke rochel op duim en wijsvinger en dan lekker poetsen. Hoppa, schoon! Oh, zit daar nog een vlekje? Rochelderochel, nog een flats erbij en poetsen tot het blinkt. Weer-zin-wek-kend. Het lijkt er schoon, maar er zitten dus meer bacteriën op je tong dan op een gemiddeld treintoilet. En dan gaan we er even vanuit dat de likouder überhaupt zijn tanden wel poetst. Het aflikken van de deurknop in de trein is dus hygiënischer dan het schoonlikken van je kind. ‘Ja,’ zeggen die likouders dan, ‘Dieren gebruiken toch ook hun tong om hun vacht schoon te likken?’ Juist ja, dieren. Hygiëvolutionair toch net een stukje minder ver dan mensen. Want wat krijg je ervan? Steeds meer kinderen die constant verkouden rond lopen, antibioticakuren die niet meer helpen, en veehouders die daar dan weer de schuld van krijgen. En wat doen we dan in Europa? We zetten weer onderzoekscentra op zodat er zo snel mogelijk een nieuw antibiotica op de markt gebracht kan worden. Kunnen we daar ook weer met zijn allen resistent voor worden, kunnen de zorgkosten nóg verder omhoog en uiteindelijk zullen we allemaal ten ondergaan aan een ziekte opgelopen door een vieze telefoonhoorn. Of die vieze likouders kunnen stoppen met hun kinderen af te lebberen als hondjes en gewoon een doekje pakken. Stelletje vieslellen.