Protestmeisje Joanna: zegen voor koningshuis

Daar zit je dan. Als bloeddorstige stukjesschrijver. En ik had me nog zó voorgenomen om het koningshuis érg kritisch te bekijken. Terugblikkend kwam daar een hele kroningsdag lang niet al teveel van terecht.

Ja, de in het glazen huisje neergestreken Astrid Kersseboom en Rob Trip waren oorverdovend saai. Tot overmaat van ramp bleken de aangeschoven gasten stuk voor stuk zwammende handleidingen te zijn. Ja, koning Willem-Alexander is een typisch couveusekind. Alex heeft nog net geen sleutel op zijn rug. Zelfs spontaan wuiven is lastig. Ja, ik vind het vreemd dat een Argentijnse voortaan als ónze koningin door het leven gaat. De titel prinses is al een afdoende beloning voor Máxima’s inspanningen om niet anoniem weg te kwijnen in een Argentijns rijtjeshuis. En ja, ik heb er moeite mee dat Willem-Alexander eenvoudigweg door geboorte op de troon is gekomen. Bij elke sollicitatieprocedure voor deze lucratieve baan, zou hij als eerste worden afgetest.

Imagoschade
En toch. En toch denk ik dat Nederland goed af is met dit koningshuis. Al zouden de kosten van dit peperdure theater natuurlijk veel beter in de hand moeten worden gehouden. Maar niemand kan ontkennen dat dit jonge gezin een prachtig visitekaartje voor ons land vormt richting de rest van de wereld. Een visitekaartje dat we keihard nodig hebben. Als tegengif voor de imagoschade die wereldvreemde narren als Jan Peter Balkenende en Mark Rutte als vertegenwoordigers van Nederland hebben aangericht. Beter dan die Amerikaan met borstelige wenkbrauwen en een drankprobleem kan ík het niet zeggen: ‘Ik had altijd medelijden met Nederland. Dacht: als Balkenende en Rutte de uitblinkers zijn, met Britt Dekker daar kort achter, dan zit alleen de Jostiband goed. Qua aanwas. Maar met dit sprankelende gezinnetje kan Nederland voor de dag komen.’

Allergisch
Laat ik er niet omheen draaien: tot voor kort was ik flink allergisch voor het koningshuis. Maar sinds het cameraverslaafde protestmeisje Joanna in beeld is, is mijn allergie flink afgenomen. Als verzuurde types als Joanna (de volgende keer laat ze via een kartonnen bordje weten dat de mandarijnen en penen veel te oranje zijn) het alternatief gaan promoten, dan zet ik mijn kaarten toch maar op koning Willem-Alexander en zijn muze Máxima. Zo eerlijk moet ik zijn.

Ton
Meer Ton? BAM!