Erdogan: van kwaad tot erger

Een eenvoudig bouwplannetje op een plein in Istanbul liep uit op een drama van formaat. Het begon zo onschuldig. Boze boomknuffelaars protesteerden tegen het verdwijnen van het Gezipark op het Taksimplein. Op de plek van dit kleine park zou een replica van een historische Ottomaanse kazerne moeten komen. Een winkelcentrum. Beton voor bomen. Istanbul is al niet echt een groene stad. Elk stukje groen is meer dan welkom. De sloop van het park schoot de bewoners dan ook in het verkeerde keelgat. Zij gingen de straat op. Wat als een vreedzaam protest begon ontaarde door hardhandig ingrijpen van de oproerpolitie in massale betogingen tegen het islamitische regime van premier Recep Tayyip Erdogan. Zoals het een echte islamitische machtshebber betaamt drukte Erdogan elke vorm van oppositie meteen de kop in. Met geweld. Buitensporig veel geweld. Resistance is futile. Hij had zijn volk al getergd met een alcoholverbod rond moskeeën en het aan banden leggen van de verkoop van alcohol. Volgens hem om de Turkse jongeren te beschermen. Volgens zijn seculiere landgenoten juist een volgende stap in de richting van het invoeren van de islamitische wet in Turkije, de Sharia. Door het autoritaire en gewelddadige optreden van de premier en zijn slagers verspreidden de rellen zich over het land. Met gespeelde oprechtheid in een zaal vol klapvee en welgezinde journalisten verzuchtte hij dat het dictatorschap niet in zijn bloed of karakter zit. ‘Ik ben een dienaar van het volk’. Dat niet alle Turken tot zijn volk behoren is ons inmiddels wel duidelijk. In zijn ogen zijn het extremistische randgroepen die de zaak verzieken. Gesteund door de oppositie en een probleem genaamd Twitter. Waar volgens hem onbegrensde leugens op staan. Dat moet Erdogan toch wel aanspreken. Liegen. Daar is hij zelf erg bedreven in. De door de staat gecontroleerde radio, televisie en kranten besteden nauwelijks aandacht aan de rellen. En dat is raar. Als dit geen nieuws is weten wij het ook niet meer. Het doet ons erg veel denken aan de wijze waarop de Chinese machthebbers met de waarheid plegen om te gaan. Islam, communisme of socialisme. Elk systeem brengt zo zijn eigen dictators voort. De rellen laten zien dat het islamitische regime in Turkije nog lang niet klaar is om tot de EU toe te treden. Hoewel democratisch gekozen ontpopt Erdogan zich steeds meer als een conservatief religieuze despoot. Die alle aantijgingen, hoe terecht en bewezen ook, naast zich neerlegt en de schuld buiten zichzelf blijft zoeken. Hoe hard hij ook blijft ontkennen dat er geen sprake is van een Turkse lente, zijn regime zal nooit meer hetzelfde zijn. Het monster heeft zijn ware aard laten zien. Erdogan is de dictator van de week.
Instant update: Ook nu zijn er weer tienduizenden aan het protesteren. Livestream hierrrr.