Terwijl ex-president Mohamed Morsi huilend de heilige maand Ramadan ingaat en op zeker aan god vraagt wat hij toch verkeerd heeft gedaan, ben ik op een internationaal squashtoernooi voor de jeugd in Keulen, Duitsland. Meer dan veertig landen zijn vertegenwoordigd waaronder Maleisië, Qatar, Peru, de Verenigde Staten, Engeland, en veel, heel veel Egyptenaren. Zij domineren de squashtop tegenwoordig. Nummer 1 van de wereld Ramy Ashour, kent geen gelijke en heeft alle grote toernooien de laatste 12 maanden op zijn naam geschreven. In Egypte is squash de tweede sport na voetbal.
In tegenstelling tot het übersaaie van oorsprong Engelse spel, weten de Egyptenaren er een feestje van te maken wat vermaak en vuurwerk oplevert. Ook de jeugdige heren hier weten van wanten, maar de powerpubervrouwen uit Egypte vermorzelen de overige deelnemers alsof zij voor het eerst een squashracket vasthouden. De toekomstige wereldkampioenen lopen hier. Mooi man.
Hele families en bendes met coaches onder leiding van de nationale Egyptische coach zijn hier. Ik heb slechts twee hoofddoeken gespot. Ook zoiets. Op die twee hoofddoeken na, kan ik niet anders zeggen dan dat zij net zo westers zijn als ieder ander hier op het toernooi. Ik besef dat hier niet de gemiddelde Egyptenaar is, want je moet flink geld hebben om het internationale toernooiencircuit voor jeugdigen af te kunnen lopen.
Toch kon ik het niet laten om de naam Morsi zo hier en daar eens bij ze te laten vallen. Meewarig en afkerig keek men mij aan. Eensluidend waren ze blij dat Morsi weg was. Of zoals een jonge Egyptische mij toevertrouwde: ‘Een president die staat en religie probeert samen te smelten is een gevaar voor de toekomst van Egypte.‘ Daarna sloeg ze, in nauwsluitende sportkleding, mijn dochter met 3-0 van de baan.
tot op het bot gemotiveerd door mijn Morsi opmerking sloeg ze met 3 – 0 mijn dochter binnen 5 minuten van de baan.