Het krampachtige eigen gelijk van The Post Online

Iedereen die DeJaap een verfrissende site vond nam verheugd kennis van het nieuws dat de site een doorstart zou maken, gemodelleerd naar het Engelse The Huffington Post. Slimme zet van Bert Brussen. Samen met Mark Koster werd een marketingcampagne opgezet waarbij zelfs Talpa garant zou staan voor de financiën. Toch knap en lovenswaardig dat men in deze tijden van crisis een risico wil nemen door een medium te steunen dat langzaam maar zeker aan populariteit in moet boeten. In versnellend tempo. Het gaat namelijk niet goed in de commerciële blogosfeer. De gouden tijden zijn voorbij, de bezoekersaantallen hollen achteruit en de adverteerders houden de hand op de knip. Waar GeenStijl nog met miljoenenwinst werd verkocht aan de Telegraaf Media Groep een paar jaar geleden zou dat vandaag de dag ondenkbaar zijn. Maar Brussen flikt het gewoon. Onder andere door goedkope typgeiten in te huren, studenten rechtstreeks uit de crèche van de school voor journalistiek te trekken, of gratis schrijvers aan zich te binden die het een kick vinden om hun stukjes op internet gelezen te zien worden door velen. Chapeau voor Bert. Jarenlange exposure in diezelfde gouden tijd heeft hem ook een Old Boys Network opgeleverd dat hem nu regelmatig in the picture houdt. Als media-expert is Brussen een graag geziene gast bij radioshows als die van BNR. De een-tweetjes met diverse kopstukken uit de oude mediawereld levert echter ook soms tenenkrommende dialogen op in de social media, inclusief het namedropping alsof je leven er van afhangt. Een ieder die zich daar kritisch tegenaan bemoeit kan steevast rekenen op een negeer-actie of, als het de bewuste bemoeial tegenzit, een block. Het kan zelfs erger: er wordt een fadwa uitgesproken waarop alle gelijkgestemde hyena’s op het slachtoffer duiken tot die murw en levenloos gebeukt verdwaasd achterblijft als de grap van de dag. Het verzetje van de Grote Meester.

De kliek
Ons kent ons. Het is af en toe net Hilversum, waar men elkaar ook hapklare brokken toewerpt. Dat leidt vaak tot onbegrijpelijke dialogen onder elkaar maar dat maakt voor de hoofdpersonen niet uit. Zij zijn dan ook -terecht!- niemand iets verplicht of aan niemand verantwoording schuldig. De valkuil is alleen wel dat die hapklare brokken er toe leiden dat continue dezelfde personen aan het woord zijn. Dezelfde experts uit het elitekringetje van schrijvers, eensgezinde politici en zogenaamde kenners die kunstmatig belangrijk gehouden worden, púúr vanwege hun betrokkenheid bij diezelfde elite. Klinkt als zware kost allemaal. Is het ook, als je je er een beetje in verdiept. Het gebruik van elitaire volzinnen, opgedaan in het Amsterdamse ons-kent-ons-circuit en afstammend uit de Propria Cures-tijd, houdt de schijn op dat we hier te maken hebben met briljante geleerden wier mening wel zaligmakend móét zijn. Rot af en toe tot vervelens toe wat namen van zgn. intellectuelen door je stukken, succes verzekerd. Uit diezelfde studentikoze kringen stamt ook de erecode elkaar nooit en plein publique af te vallen en daar schuilt het gevaar van gemakzucht in. Níémand uit de eigen kring durft elkaar aan te spreken op soms volstrekt idiote acties. Het elitemechanisme moet immers blijven draaien.

Schijnniveau
Zo zal Bas Paternotte (14.198 volgers op Twitter; een behoorlijk belangrijke tweep) nooit door zijn werkgever Brussen worden aangesproken op de gemakzuchtige eindconclusie die hij trekt in zijn recensie van het programma Zomergasten van afgelopen zondag, waar cabaretier Hans Teeuwen verveeld een hele avond de vragen van meesterinterviewer Wilfried de Jong mocht beantwoorden. Een recensie van een televisieprogramma waar sowieso heel Twitter naar zat te kijken, de doelgroep van TPO. Gemakzucht in haar puurste vorm: schrijf een nietszeggend en totaal niet uitdagende recensie over een tv-programma dat iedereen al heeft gezien en herhaal dan wat de mensen hebben gezien. Plak er een bekende naam onder en je hebt weer iets op je site staan. De ons-kent-ons-kliek doet de rest. Want er is geen hond binnen die kliek die over die gemakzucht iets durft te zeggen. Stel je voor, dat je zegt dat Bas gewoon een slecht stuk geschreven heeft! Dan wordt de magische cirkel verbroken! Oh noes! Integendeel, de auteur van het stuk werd door vele vriendjes de hemel ingeprezen (stuk voor stuk hebben ze duizenden volgers op Twitter). Paternotte had namelijk iets heel bijzonders geconstateerd: Hans Teeuwen doet aan zelfcensuur! Hij zegt niet meer alles wat hij wil als het over de islam gaat. Dat dat geen nieuws is maar Teeuwen dit al roept sinds de moord op Theo van Gogh maakt voor Paternotte, noch voor hoofdredacteur Brussen, geen fluit uit. Het gaat om de indringende boodschap die in de laatste zin wordt gesteld: “Dat is zorgelijk en stemt tot nadenken.” De boodschap dat alle geloven stom zijn en zéker de islam… Het móét en zál even genoemd worden, aangezien Teeuwen zelf verzaakte te rellen tijdens de uitzending. De teleurstelling druipt er van af bij Paternotte. Het is tekenend voor het schijnniveau van The Post Online. De site die propageert the next big thing te zijn en met veel tamtam werd aangekondigd, een tweede Huffington Post, maar ondertussen op alle fronten teleurstelt. Het spasme waarmee geprobeerd wordt de onderbuik van de lezers te bereiken ligt er nét te dik bovenop. Het tracht het gebrek aan kwaliteit te verhullen. De goedkope manier van copypasten van nieuwsdienst ANP om maar zoveel mogelijk content op de frontpage te krijgen zou menig adverteerder doen afschrikken. Verbazingwekkend genoeg zijn er bijna geen reclames te vinden op TPO, een enkel bannertje daargelaten. TPO moet het vooral hebben van de sluikreclame en wederdiensten. Een politicus die gespaard wordt zal sneller een interview aan TPO verlenen en een programma uit de Talpa-hoek zal niet worden aangepakt op TPO. BNR raadpleegt (en nóémt) TPO vaak genoeg live op de radio. Een paar dagen later zit Brussen weer als media-expert in de studio. Ons kent ons.

Alles voor de hits
Eerlijk is eerlijk: TPO is an sich best een verrijking te noemen. Waar de oude media al jaren vastgeroest lijkt in hetzelfde format en hopeloos tracht mee te komen met modernere tijden is daar opeens TPO die zich behoorlijk in de markt profileert en soms raak uit de hoek kan komen. Ook de enorme diversiteit van de artikelen en opinies vind je bijna nergens. Alleen trapt TPO in zijn eigen valkuil door te gaan voor kwantiteit in plaats van kwaliteit. De frontpage bevat een overdaad aan berichten die menig lezer een kleine hartverzakking bezorgt. Daarnaast is het copypasten van berichten die elders ook in de vertrouwde media te vinden zijn exact hetzelfde als waar de initiatiefnemers zich zó tegen verzet hebben. Niet voor niets staat het bericht ‘Tiener heeft te grote tieten voor prom’ al weken zo goed als bovenaan in de populairste berichten. TPO, het blijkt een teleurstelling en voor het grootste gedeelte oude wijn in nieuwe zakken.