Arme Morgan Tsvangirai. De mogelijkheid dat het volk hem ooit nog tot president van Zimbabwe zal kiezen, wordt met elke verkiezing in het ooit zo welvarende Afrikaanse land kleiner en kleiner. Zijn enige hoop is dat de nu negenentachtig jarige Robert Mugabe binnenkort het rijk der levenden verlaat. Maar de krasse knar Mugabe, die al sinds de onafhankelijkheid van het land in 1980 aan de macht is, eerst als minister-president en later als president, lijkt een lucratief verbond met de dood en de stemmentellers te hebben gesloten. Rondom elke verkiezing hangt de geur van fraude en bedrog en telkens opnieuw geven de stemmen van twee miljoen reeds lang overleden Zimbabwanen de doorslag. Om moedeloos van te worden. ZMugabe is een slimme vos of een doortrapt politicus zo u wilt en doorstaat elke aanval op zijn macht met glans. Landonteigeningen, schendingen van de mensenrechten, intimidatie, genocide en homofobie. Hij komt met werkelijk alles weg. Als een ware teflon-don. De rest van de wereld staat erbij en kijkt ernaar. Het kan ook bijna niet anders, Zimbabwe is in naam in ieder geval een democratie. Een straatarme democratie, dat wel. De heerschappij van Mugabe heeft het land geen goed gedaan. Integendeel. De voormalige graanschuur van Afrika is mede door het verjagen van de blanke boeren en de nogal flamboyante leefstijl van Mugabe en de zijnen afgegleden tot het niveau vierde wereldland. Miljoenen inwoners vertrokken gedesillusioneerd naar buurland Zuid-Afrika om daar nog een beetje een menswaardig bestaan op te bouwen. Iets dat in de praktijk volstrekt onmogelijk blijkt te zijn. Maar de meeste vluchtelingen zien zelfs een uitzichtloos leven in bittere armoede in een van de tentenkampen als een hele verbetering met het leven dat zij in Zimbabwe leidden. Hun hoop is gevestigd op een nieuwe lichting politici. Die het beste met hen en met Zimbabwe voor heeft. Het kan zijn dat Morgan Tsvangirai de redder des vaderlands is en Zimbabwe ten goede kan keren. Maar voorlopig nog even niet, na alweer een kansloze nederlaag in de parlementsverkiezingen van dit jaar. Het wachten is dus op de volgende verkiezingen. Over vijf jaar. Nieuwe ronde, nieuwe kansen. Maar geen Zimbabwaan die daar nog in gelooft.
