‘Niet leuk nieuws’ van Makbouli

‘Dat is niet leuk nieuws’: hoorde ik mijn vader heel zachtjes met zijn voor mij vertrouwde Marokkaanse accent naast mij zeggen. Ik kromp nog een beetje meer ineen. De arts keek ons met professionele empathie aan. ‘Goed, dan gaan we maar’: zei ik compleet misplaatst. Alles wat er nog gezegd zou worden was toch stom. We bedankten de arts – ook zoiets belachelijks – en stonden weer op de steriele ziekenhuisgang. Ik sloeg een arm om mijn vader heen en samen liepen we verder de gang in. Mijn grote voorbeeld, de man die mij vervult van trots, de man die mij een deel van mijn identiteit heeft gegeven maar bovenal de man waar ik zielsveel van houd is ernstig ziek en wordt niet meer beter.

Mijn vader was vroeger altijd veel thuis omdat hij in ploegendiensten werkte. Misschien hebben we daarom zo’n sterke band. Niet alleen uiterlijk lijken we als twee druppels water op elkaar, maar ook ons karakter kent veel gelijkenissen. Zo schijnen we samen vroeger toen ik nog een kleuter was geschaterd te hebben als Tommy Cooper op TV was. Rollend van het lachen gingen we over de bank. Samen imiteerden we de personages uit de Dik voor Mekaar radioshow. ‘WAT VOOR KOFFIE?’: brulde mijn vader dan waarop ik nog harder brulde: ‘LEKKERE KOFFIE!’ Fantastisch vonden we dat.

Mijn vader had en heeft helemaal niets met het geloof. Toen hij jong was en het ramadan was, zorgde zijn moeder dat hij genoeg at voordat hij naar school ging. Dan zat hij als enige geconcentreerd en met een volle buik in de schoolbanken. Toch vond hij het nodig mij te noemen naar de eerste vrouwelijke Palestijnse terroriste Leila Khaled. Iets wat hij mijn moeder niet had verteld. Lailla vond ze gewoon een mooie naam. De spelling was niet helemaal gelijk aan de terroriste, maar dat had een andere oorzaak: drank. Story of his life.

Als de situatie in Palestina op tv kwam, werd hij woest. Ik snapte er geen fluit van, maar wilde wel graag op mijn vader lijken dus vroeg ik alsof het een voetbalwedstrijd betrof: ‘Pap, voor wie zijn we ook al weer? De Palestijnen of de Israëliërs?’ Zijn voortdurende aandacht voor politiek en de maatschappij heeft er voor gezorgd dat ook ik politiek geëngageerd werd. Islamkritiek? Geert Wilders, Joost Niemöller, eat your heart out! Mijn vader heeft het uitgevonden en verbeterd. Jullie kunnen wat dat betreft – en zo veel meer – niet eens in zijn schaduw staan. De eerste keer zuipen en strontlazarus zijn? Mijn vader was er bij. Blowen? Mijn vader blowde aan mijn zijde mee.

Tegenwoordig noemen we onszelf Marokkaanse straatterroristjes. Tot donderdag dan. Donderdag stortte de wereld even in. Even ja. We gaan er samen namelijk een toptijd van maken, mijn grote held en ik. Het leven moet van goede huize komen wil het een Makbouli verslaan. In de tijd die ons nog rest lachen we samen het leven uit en huilen we als het om liefde gaat. Zo makkelijk geven we ons niet gewonnen.