Achtung! Wir haben ein problem. Nouja, wij niet. Politwoops wel. Die hebben namelijk een blafbrief gekregen. Of ze even willen stoppen met hun activiteiten. Wat Politwoops doet? Tweets die politici bij nader inzien toch niet zo geschikt achten en verwijderen, toch weergeven. En dat is verdomde handig, qua duiding naar de kiezer toe. Maar nu is er dus een politicus opgedoken die dat niét zo grappig vindt. En nee, helaas. Het is geen Nederlandse politicus, aber ein deutscher. Want Politwoops zit ook in Duitsland. Verdammt noch mal. Und jetzt de vraag: wie war es? Was het Martin Schulz, de totaalidiote en ongekozen lijder leider van het Europees Parlement? Die is Duits, maar zit niet in het Duits parlement. Welke Duitse politicus dacht er van ‘Oh nein! Dieser tweet macht mich wie ein Nazi aussehen! NEIN NEIN NEIN! Dass sollte wir nicht wollen!’ om vervolgens zijn tweet keihard op politweeps terug te zien? Geen idee, maar hij/zij gooit het op copyright. Hallo. Copyright. Op een verwijderde tweet. Had je maar niet zo dom moeten zijn om het op het web te plempen hoor. Dit riekt naar censuur. Dit riekt naar parlementariërs die denken alles naar hun hand te kunnen zetten. Nemen wij even de vrijheid om voor Politwoops te antwoorden: absalzen, du blödes arsloch. Hatte sie maar nicht op ‘publish’ moeten drücken. Hatte sie maar nach moeten denken. Tweeten macht frei!
Selectief uitspraken isoleren uit context is dacht ik iets waar creationisten vaak succes mee hebben onder hun goegemeente.
Dat doe je dus wanneer je helemaal geen argumenten hebt.
Het is een vorm van intellectuele armoede die bovendien het bijzonder schadelijke neveneffect heeft dat politici geselecteerd lijken op hun vermogen om honderduit te praten zonder iets te zeggen, omdat het een absolute zekerheid is dat ieder woord dat verkeerd kan worden uitgelegd dat ook daadwerkelijk zal worden.
Met knip & plak op internet wordt dat effect dermate uitvergroot dat het aardig meer begint te lijken op laster dan iets anders. De selectiedruk wordt dus alleen maar groter en de politici die we dus verdienen navenant sluwer en steeds beter in een kwaliteit die we in politici nou net niet moeten willen.
Een goede zaak dus, dergelijke “censuur.”