Mijn wereld is momenteel nogal beperkt en klein. Ik heb begrepen dat ome Geert onze allesverwoestende vriend Mark nog eenmaal achter op de fiets naar de Koning wil brengen, de troonrede wederom – oh hoe verrassend – is uitgelekt, Samsom het doet met zijn ondergeschikte , dat WO III bijna voorkomen is door Rusland – oh, hoe ironisch – en dat Syrië daar niet blij mee is – nee!?!?? -, geen hond meer een virtueel kaarsje heeft gebrand voor 9/11 maar tokkie-Nederland desondanks steeds massaler achter die magistraal gebekte blond kuif aanloopt. Nothing nieuws onder de sun dus. Ik heb echter andere issues aan mijn goed gekapte hoofdje (dat laatste is gelogen). Daarom ook haalde ik onder een laag stof het magistrale gedicht Het Huwelijk van cynicus/atheïst/dichter Elsschot uit de kast om het eens fijn á la Sinterklaas – hoofdletter, jawel – te verkrachten om mijn gevoelens rond mijn nieuwe extra nationaliteit semi-literair met u te delen. Lees en huiver:
Hellup, ik hep Marokkaan!
Toen ik bespeurde hoe de nevel van de tijd,
in d’ogen van mijn Marokkaanse vader de sprankelingen uit kwam doven,
en mijn Nederlandse nationaliteit, mij eenzaam van mijn volledige identiteit wilde beroven
toen wendde ik mij af en vrat mij op van spijt.
Ik vloekte en ging te keer en trok de haren uit mijn hoofd.
Mijn enige nationaliteit ontdeed mij van alle Marokkaanse rechten.
Ik worstelde met mijn principes, maar kon mijn innerlijke strijd niet beslechten.
En zo werd ik van mijn dubbele-nationaliteit principes beroofd
Maar aanvaarden kon ik niet, al lonkte het Marokkaanse eigendom.
De zweem van begerigheid, maar ook de hebzuchtige anderen,
zij knaagde onheilspellend aan die principes en zo begon ik te veranderen.
Ik rilde bij het idee: de Marokkaanse nationaliteit alleen daarom.
Ik dacht: ik ontketen een revolutie en vertel Marokko wat ik er echt van vind.
Ik trek ten strijde. Ik start tegen koning en vaderland een groot verzet.
Maar het besef dat ook Don Quichot dat niet had gered,
maakte dat ik dacht dat een dubbele nationaliteit wellicht toch wel verbindt.
Mijn principes liet ik dus varen, want tussen principes en werkelijkheid
staan Marokkaanse wetten in de weg en praktische bezwaren.
Maar ook weemoedigheid, die niemand kan verklaren.
En natuurlijk tevens dat verdomde extra paspoort dat mijn ik in tweeën splijt.
Wel de lusten, niet de lasten.