Bijna een miljoen gulden verdiende Daniel Goldreyer aan de restauratie van het schilderij Who is afraid of Red, Yellow and Blue III van de Amerikaanse kunstenaar Barnett Newman, dat in 1969 door het Stedelijk Museum werd aangekocht. In 1986 sneed een schizofrene en paranoïde Amsterdammer (is dat geen pleonasme?) het schilderij aan flarden. Hij beschouwde abstracte kunst als een plaag, die met alle mogelijke middelen bestreden moest worden. In zijn geval met een stanleymes en een behoorlijke portie agressie. Kunsthersteller Daniel Goldreyer werd gevraagd om het werk weer in oude staat terug te brengen. Geen eenvoudige klus gezien de forse beschadigingen. Toen het schilderij na vier jaar eindelijk weer aan het publiek werd getoond, oorspronkelijk zou de restauratie nog geen jaar in beslag nemen, bleek er iets grondig mis te zijn.
Uit onderzoek kwam naar voren dat het schilderij was overgeschilderd met acrylverf in plaats van olieverf en in een kleur die afweek van het origineel. Tot overmaat van ramp had Goldreyer ook nog eens met een roller twee vernislagen over de rode verf aangebracht, waardoor het schilderij er levensloos, mat en ruw uitzag. Goldreyer wuifde de kritiek hooghartig weg en beweerde bij hoog en bij laag dat hij alles keurig met de kwast had bijgewerkt. Als een waar ambachtsman. Iedereen die anders durfde te beweren kreeg een miljoenenclaim om de oren. Zo ook de gemeente Amsterdam, die na een slepend juridisch gevecht uiteindelijk bakzeil haalde en Goldreyer in 1997 een schadevergoeding van honderdduizend dollar betaalde. Onder de strikte voorwaarde dat de gemeente zich nooit meer kritisch zou uitlaten over de restauratie. Een belofte die Amsterdam uit angst voor claims van de erven Goldreyer nog altijd niet heeft geschonden. Ondanks een recente uitspraak van de Raad van State dat het forensisch onderzoeksrapport uit 1991 openbaar moet worden gemaakt.
Naar goed Nederlands gebruik lekte het rapport echter voortijdig uit en publiceerde de Volkskrant deze week de waarheid achter deze hilarische kunstsoap. De vernietigend waarheid kunnen wij wel zeggen. Voor Goldreyer en de zijnen. Oplichter, fraudeur en amateuristische koekenbakker zijn nog milde benamingen voor deze kunstverkrachter. Zijn erven doen er goed aan om voor eens en altijd te zwijgen en mogen blij zijn dat zij niet alsnog een miljoenenclaim voor de kiezen krijgen. Bij het zien van menig abstract schilderij hebben wij altijd al de neiging , kunstleken die wij zijn, om te beweren dat een kind dit ook had kunnen maken. Na het lezen van het rapport over het prutswerk van Goldreyer weten wij het zeker: dit had ons dochtertje van vijf een stuk beter gedaan.
Inderdaad, dat overschilderen had een kind van 5 ook wel kunnen doen. Maarreh… het origineel maken écht niet. Ik weet, het lijkt maar een groot egaal rood vlak maar dat was het dus niet. Het waren miljoenen stippeltjes, gezet met verschillende kleuren rood. Een gi-gan-tisch werk, en het gaf een waanzinnig visueel effect. Dat dit schilderij voorgoed naar de kloten is, is écht heel jammer. Zucht.