Wij zijn allemaal hufters

Motoragent Piet Kats maakt het dagelijks mee. De hufterigheid op de Nederlandse wegen. Het is er in allerlei soorten en maten. Van het geniepig openen van een autodeur als er net een motoragent langskomt of het in de slipstream van een ambulance meerijden om zo de file te ontwijken tot het hinderen van hulpverleningsdiensten in het uitvoeren van hun taken en het blokkeren van de weg om verhaal te halen hoe meneer agent het in zijn hoofd haalt om zo hard tussen de file door te rijden. Met zwaailicht en sirenes nog wel. De hufter. En dan hebben we het nog niet eens over die talloze opgestoken vingers, ordinaire scheldpartijen en claxonkanonnades die zich dagelijks tussen de gewone verkeersdeelnemers afspelen. Om te huilen.

Voelt u zich aangesproken? Waarschijnlijk niet. Dit soort gedrag betreft namelijk altijd een ander. Wij doen zoiets niet. Wij gedragen ons altijd keurig in het verkeer. Geven netjes richting aan en verlenen voorrang als dat hoort. Rijden nooit te hard en geven ook geen gas als het licht op oranje springt. Gelooft u het zelf? Ook het schokkende verhaal van Piet Kats krijgt alleen maar steunbetuigingen. Van mensen die het stuk voor stuk schandalig vinden en zelf nooit zoiets zouden doen. Maar wie zijn die mensen dan die zich wel zo verschrikkelijk asociaal gedragen? Wij gingen bij onszelf te rade en vonden toch al snel een voorbeeld of drie, vier per week waarbij wij vloekend en tierend achter het stuur zaten omdat die mongool voor ons in onze beleving iets te langzaam optrok. Of die net niet botsing met een fietser omdat wij het nodig vonden om nog even in te halen op een stukje weg waar dat toch echt niet kon. Herkenbaar?

De hufter schuilt in ons allemaal en er hoeft helemaal niet eens zo veel te gebeuren voordat onze ware aard naar boven komt. Het is een cliché, maar de maatschappij dat zijn wijzelf. Het is dan ook aan ons om dit probleem op te lossen. En dat is niet eens zo heel moeilijk. We beginnen met één klein simpel dingetje. Om te laten zien dat het ons ernst is. Wij spreken af dat wij de komende weken gewoon een paar keer stoppen voor een zebrapad en de twijfelende voetganger met een welgemeend handgebaar te kennen geven dat hij veilig kan oversteken. Echt, het geeft een goed gevoel. Vaak krijgt u zelfs een bedankje in de vorm van een opgestoken duim of een hoofdknikje. Probeer het maar eens. U wordt er een beter mens van. Wij zijn in ieder geval helemaal klaar met al die hufterigheid en toe aan een beetje beschaving. Weg met de hufters!