Liefhebbers van de betere rockmuziek kunnen opgelucht adem halen. 2014 wordt een Kane-vrij jaar. De Haagse Pearl Jam-kloon rond zanger Dinand Woesthoff, die eigenlijk gewoon Mark heet, stopt er een jaartje mee. Beetje relaxen en zo. Als sluitstuk van de komende Come Together clubtour staat de band op 13 december a.s. voorlopig voor het laatst op de planken. In poptempel Paradiso nog wel. Parels voor de zwijnen als u het ons vraagt. Kane is een rockband die al vijftien jaar een rockband naspeelt en die van die middle of the road muzak maakt die het zo goed doet op Sky Radio. Een twintig in een dozijn bandje dus, zonder onderscheidend vermogen. Of het moet de gezwollen en onverstaanbare stem van Mark zijn. Die de haren op onze armen recht overeind doet staan en onvoorstelbaar veel agressie in ons losmaakt. Dat doet geen enkele ander zanger hem na. Al komen Frans Bauer, Gordon en Rinus aardig in de buurt hoor.
Als er één woord is dat Woesthoff het beste omschrijft is dat verongelijkt. Vooral ingegeven door het uitblijven van erkenning door de kritische Nederlandse muziekpers. En dat steekt. Zeker voor de harde werker en professional die Mark ook is. Maar dit compenseert het schrijnende gebrek aan kwaliteit geenszins. Ondanks de gouden en platina platen, de uitverkochte zalen en optredens op grote festivals als Pinkpop is Kane een band gebleven die te groot is voor een servet en te klein voor een tafellaken. En dat is frustrerend voor een man als Mark. Voor wie respect toch het allerbelangrijkste facet in het muzikantenbestaan is. Maar respect krijg je niet zomaar cadeau, dat moet je verdienen. En daar is hij met Kane nooit in geslaagd. Misschien dat een jaartje vrijaf daar verandering in brengt. Wij kennen nog wel een goede psycholoog. Ook bescheidenheid is iets dat je kunt aanleren. U zult in dit artikel tevergeefs zoeken naar een muzieklink. Dat hebben wij u willen besparen. Soms is het gewoon beter om ons op ons woord te geloven: Kane zuigt.