Waar laten we het lichaam van de dode SS’er Priebke?

Oud-SS’er Erich Priebke is op honderdjarige leeftijd overleden. Nou en, horen wij u denken: de enige goede SS’er is een dode SS’er. En daar heeft u gelijk in. Aan de dood van Priebke zit echter een bijzonder verhaal vast. Hij werd kort na de oorlog door de Britten opgepakt wegens de moordpartij op 335 Italiaanse burgers als vergelding voor de dood van 33 Duitse militairen. Oog om oog, tand om tand. Zo ging dat in de Tweede Wereldoorlog. Daar kunnen ze in Putten over meepraten. Maar hij ontsnapte en vluchtte naar Argentinië waar hij decennialang als vrij man mocht leven. Net als vele andere nazikopstukken. In 1995 leverden de Argentijnen hem uit aan Italië, dat hem wegens oorlogsmisdaden veroordeelde tot een levenslange gevangenisstraf. In 2005 werd Priebke echter gefotografeerd toen hij vrolijk vakantie hield in een villa aan het Lagio Maggiore. Hij bleek helemaal niet vast te zitten. In 2007 kreeg hij voor de rest van zijn leven huisarrest in Rome. Maar ook dit stelde weinig voor. Priebke werd vaak wandelend in de buitenlucht gesignaleerd en ging zelfs regelmatig uit eten.

Maar goed, nu is hij uiteindelijk toch dus dood. Hij wilde het liefst naast zijn vrouw begraven worden. In Argentinië. Maar dit land weigerde zijn stoffelijk overschot, omdat het hem als een crimineel beschouwt. Een crimineel die echter wel lange tijd als eerzaam burger in het land van de pampa’s mocht wonen en werken. Rare jongens die Argentijnen. Ook zijn geboorteplaats Hennigsdorf en zijn laatste woonplaats Rome wilden hem dood nog niet hebben. Gelukkig schoot de ultrarechtse priesterbroederschap Sint Pius X te hulp en bood aan een dodenmis aan de overleden nazi op te dragen. Maar de kist met het lichaam van Erich Priebke is dinsdagavond tijdens de begrafenisplechtigheid meegenomen door het Italiaanse leger en verdwenen.Niemand weet waar hij nu is. Misschien maar goed ook. Eeuwig ronddolen in het schemerduister lijkt ons wel een passende straf. Maar wat zou het toch mooi zijn als de staat Israël zijn lichaam zou opeisen, hem een keurige begrafenis geeft en in heilige Joodse grond ten ruste legt. Uitkijkend over een speelveldje waar kinderrijke Joodse families op zonnige zomerdagen verpozen. Erich heeft bij leven nooit spijt getoond voor zijn daden, maar op deze manier heeft zijn dood toch nog iets van poëtische gerechtigheid. Moge de duivel je halen, Erich.