Voordringen is onze nationale hobby. Slechts simpele zielen wachten nog geduldig op hun beurt. De rest van de brave burgers stort zich met zijn hele hebben en houwen in het strijdgewoel om als eerste bij een net geopende kassa te komen. Om daarna triomfantelijk om zich heen te kijken dat het toch maar weer gelukt is. Ook een ‘nummertje trekken’ voorkomt niet altijd dat een gewiekste consument op zaterdagochtend toch net iets eerder geholpen probeert te worden bij de echte warme bakker. Opletten geblazen dus. Bij de groenteboer en slager hoeft u sinds de opkomst van de supermarkt eigenlijk nooit meer in de rij te staan. Wel zo klantvriendelijk. Voor veel Nederlanders is voordringen een teken van assertiviteit. Om te laten zien dat je voor jezelf durft op te komen. Het kaas niet van je brood laat eten. Door niemand.
Tien bezoekers aan pretpark Walibi trokken het begrip assertiviteit afgelopen weekend naar de next level. De wachtrijen waren die avond zo enorm lang dat de gasten uit Zaandam en Koog aan de Zaan, het zullen ook eens geen Hollanders zijn, door voor te dringen probeerden om lekker snel in de achtbaan te kunnen komen. In plaats van de voordringers te complimenteren met hun uiterst assertieve gedrag, waagden enkele andere wachtenden het om er iets van te zeggen. Dat hadden ze beter niet kunnen doen. De Nederlandse assertieveling duldt geen enkele tegenspraak en het recht op voordringen mag desnoods met geweld worden afgedwongen. Hetgeen dan ook gebeurde. Het hele gezelschap werd uiteindelijk wegens mishandeling opgepakt. Zo gaat dat dus als je in Nederland een keertje lekker assertief bent. In de rest van de wereld en ook in de sociale psychologie is voordringen echter gewoon een agressieve daad. Een daad waarbij op geen enkele manier rekening wordt gehouden met de gevoelens, mening en rechten van anderen. Voordringen is eigenlijk dus een typisch staaltje van Nederlandse onbeschoftheid. Niets meer en niets minder. Niks assertiefs aan. Wijzelf hebben daar geen enkele last van. Wij wachten altijd lijdzaam tot wij aan de beurt zijn en laten in een goede bui zelfs een oud vrouwtje met een rollator of een student met maar twee boodschapjes voorgaan. Wij hebben alle tijd. En eerlijk gezegd ook niks beters te doen. Geduld is een schone zaak.
