Doodgaan doet u beter niet in Amsterdam. De kans dat uw stoffelijk overschot langer dan twee weken onontdekt blijft is levensgroot, zelfs zeven keer zo groot als in de omliggende gemeenten. Jaarlijks gaat het om 1.577 personen. Door de GGD ook wel woninglijken genoemd. En nee, het betreft dit keer geen bejaarden, maar juist alleenstaande mannen tussen de 40 en 69 jaar. Dat komt omdat er in onze hoofdstad relatief veel alleenstaanden, psychoten, alcoholisten, junks en andere zwaar gestoorden wonen. Ook de vele anonieme appartementencomplexen zonder galerij dragen ertoe bij dat het niemand opvalt als een buurtgenoot niet buiten komt of lange tijd de gordijnen dicht houdt. Het is meestal pas na klachten van buren over stank- en ongedierteoverlast dat de overledenen gevonden worden. Dit geeft toch weer een hele nieuwe kijk op het begrip burenhulp. De sociale cohesie is in Amsterdam ver te zoeken. Maar dat wisten wij, niet-Amsterdammers, natuurlijk al veel langer. Onze hoofdstad staat niet voor niets wereldwijd bekend als het Sodom en Gomorra der lage landen.
Een groot deel van de slachtoffers is ernstig eenzaam en pleegt uiteindelijk zelfmoord. Wij begrijpen dat wel. Alles is beter dan nog een dag langer in deze verdorven stad door te brengen. De laatste keer dat wij in Amsterdam waren wij maar wat blij dat wij ’s avond weer terug naar huis mochten. Overal van die stinkende hopen afval en hondenstront, fietswrakken, smurrie in de grachten, lawaaiige trams en rondhangende randfiguren. Zelfs Mumbai is een stuk schoner. Ook op de stoep loop je de kans om te worden aangereden door taxi’s en Audirijders die nog even snel proberen de rij bij het stoplicht te omzeilen. En dan hebben wij het nog niet eens over al die fietsers gehad die van mening zijn dat zij de baas zijn in de openbare ruimte. Om bang van te worden. Mensen die van het leven houden wonen ergens anders. Of blijven dus tot hun dood binnen. Met de gordijnen dicht.
De GGD adviseert bij het vermoeden dat het niet goed gaat met een buurtgenoot dat buren een melding doen bij het meldpunt overlast en zorg. Dus niet even zelf aanbellen met een kommetje soep of met de vraag of je nog iets voor uw buurman kunt betekenen, maar een email naar een digitaal meldpunt. Waar een ambtenaar twee keer per maand de inbox leegt, als hij niet op vakantie is natuurlijk, en de hulpvraag uitzet bij andere hulpverleners. Die vanwege de hoge werkdruk pas na enkele weken in actie komen. Om er dan tot hun ontzetting achter te komen dat de cliënt inmiddels al drie weken dood is. Hulpverlening anno 2013. Mokumstijl. Amsterdam, wij willen er nog niet dood gevonden worden.