Legeraanvoerder Vince Miller zwaait af: “Ik haat jullie. Allemaal!”

Amerikaanse soldaten. Massieve brokken testosteron met een vaderlandsliefde waar je U tegen zegt: ‘MURICAH!!! De spierbonken die de wereld een veiligere plek maken. Die nog voor volk en vaderland heroïsch hun leven geven. Die het fier wapperen van de stars & stripes het allergrootste goed vinden. En o wee als de vlag de grond raakt! In sommige staten is zelfs in de wet verankerd dat in zo’n geval de overtreder ter plekke geëxecuteerd mag worden. De mannen voor wie purple hearts een nobel streven zijn om naar toe te leven. Etcetera etcetera… Het is een verromantiseerd beeld, geboetseerd door films als Black Hawk Down, Platoon en Apocalypse Now. De US Army is naar buiten toe slechts onderdeel van propaganda, een prachtig beeld van de perfecte vechtmachine. Maar soms, heel soms, laat de werkelijkheid een heel ander beeld zien.

Toen compagniebevelhebber Captain Vince Miller afzwaaide als bevelhebber gebeurde dat, zoals gebruikelijk is, in het bijzijn van ‘zijn’ mannen. En de hogere rangen uiteraard. Vince Miller was echter niet van plan om zich te laten piepelen door het protocol. In tegendeel: hij brak met elke (on)geschreven wet die in het Amerikaanse leger bestaat. Miller had namelijk een en ander te vertellen. Hij had een eigen mening over de gang van zaken. En die paste niet bepaald in het plaatje dat de wereld heeft van het Amerikaanse leger. Vince Miller is een echte held. Een man die weigert in de pas te lopen wanneer hem onrecht wordt aangedaan. Wat volgt na de break is een (door MWNW.nl) vertaalde transcriptie van zijn afscheidsspeech:

“Goedemorgen iedereen. Normaliter zou ik beginnen met ons compagniemotto. Maar nadat ik na tweeëneenhalf jaar elke meeting en elk gesprek daarmee ben begonnen komt het me m’n neus uit. Daarom zeg ik ‘goedemorgen’, zoals elk normaal mens dat doet.

Ik word geacht mijn battaljoncommandant te bedanken voor de kans die ik kreeg om deze compagnie te mogen leiden de afgelopen jaren. Maar ik zou eigenlijk naar de parkeerplaats moeten lopen om z’n auto te bekrassen met een sleutel. Puur vanwege het feit dat hij me heeft opgezadeld met de grootste verzameling idioten, simulanten en criminelen die er ooit op deze aarde heeft rondgelopen.

U merkt dat mijn vrouw en dochters niet in het publiek zitten. Dat komt omdat Sheila me zes maanden geleden heeft verlaten toen ik ons 10-jarig huwelijksjubileum moest overslaan. De trip naar Jamaica met haar moest laten schieten omdat ik naar de zaak moest. Een van jullie klootzakken vond het namelijk nodig om zonder toestemming te gaan stappen en voor de derde keer opgepakt te worden wegens rijden onder invloed.

Toen ons huwelijk onder grote druk kwam te staan mocht ik van de commandant niet in huwelijkstherapie omdat hij vond dat de soldaten prioriteit 1 moesten hebben. Ik gaf daarop mijn tijd aan soldaat Steadman en zijn vrouw, een hoertje die hij een maand daarvoor had ontmoet tijdens verlof in Brazilië. Toen zij terugkwamen jatte ze al zijn geld en Steadman pleegde zelfmoord. Dus, alsnog bedankt daarvoor.

Heeft één van jullie idioten enig idee hoeveel papierwerk het oplevert wanneer jullie je zielige koppies er af schieten? Heb dan tenminste de beleefdheid in je donder om er tussenuit te sneaken zonder permissie. Maar blijf dan wel minstens 30 dagen weg. Dan kan ik je tenminste uitschrijven uit mijn boekhouding en mag een andere sukkel de administratie opknappen van de zielige mislukking die je jouw leventje noemt.

In dit derde deel van mijn speech behoor ik nu een stuk op te gaan hangen over de glorieuze overwinningen die wij tijdens de gevechten hebben behaald. Jammer joh, er is niets glorieus aan om 12 maanden door Afghanistan te lopen en IED’s op te sporen met je voeten. Ik ben nu doof aan één oor, heb een halve kilo schroot in m’n reet en om de zoveel tijd word ik schreeuwend wakker zonder enige fucking reden. Maar weet je wat? Dat maakt verdomme nog steeds geen held van me. Want dat was het kutste gedeelte van thuiskomen; niet mijn lege huis, lege bed, of versplinterende dromen. Nee, het was jullie, de randdebielen die zichzelf hard op de borst slaan en maar blijven pochen over hoe bad ass jullie zijn. Heeft één van jullie werkelijk één dode op zijn naam staan? Eén?

Dat dacht ik ook niet.

Afsluitend wil ik het volgende zeggen: Dankjewel voor de ontelbare weekenden met mijn dochters die ik heb moeten laten schieten omdat ik jullie onbeduidende bullshit moest opknappen. Dank ook voor de twee moordonderzoeken waardoor ik trainingen moest afzeggen die ik al een jaar gepland had staan. Maar bovenal dank voor de oneerlijkheid, het totaal gebrek aan verantwoordelijkheidsgevoel en de regelrechte diefstal van 2 miljoen dollar aan materiaal, wat er voor heeft gezorgd dat ik pas weer in februari salaris krijg.

Tegen de nieuwe commandant wil ik het volgende zeggen: Succes ermee en God behoede het gevolg van het maken van zúlke slechte keuzes in je leven. Er ligt een fles whisky in de derde la van mijn bureau. Je gaat het nodig hebben.

Ik haat jullie. Allemaal.“