Leon de Winter is van 1954. Boeie zult u zeggen. Maar dit is belangrijke informatie. Leon is van na de oorlog. Dat zou je niet zeggen als je hem tekeer hoort gaan tegen iedereen die het ook maar waagt om grapjes te maken over het leed dat de Joden de afgelopen eeuwen is aangedaan. Je zou haast denken dat hij zelf nog in een concentratiekamp heeft gezeten. Of op zijn minst eigenhandig de Duitsers terug over de Rijn heeft gejaagd. Niets van dit alles. Hij is van 1954.
Vorige week vertelde Sylvia Witteman in het Volkskrant Magazine openhartig dat zij met haar vrienden graag gemene grapjes maakt over Anne Frank. En dat als een gesprek ernstig dreigt te worden zij er graag een paar harde concentratiekampgrappen tegenaan gooit. Sylvia houdt wel van een beetje provoceren. En het vleesgeworden geweten van Joods Nederland? Hij tuinde er met open ogen in. Net als vroeger met Theo van Gogh. Hij klom in de pen en schreef een verontwaardigd opiniestuk over de ziekelijke hypocrisie van Witteman. Doorspekt met de scherpe humor zoals alleen hij die bezit. Wij konden er niet om lachen. Zelfs niet glimlachen. Eigenlijk vonden wij het best een zuur stukje. Flauw gezanik over haar gewicht. Veel toespelingen op het overmatige drankgebruik van mevrouw Witteman en ook hij had Anne Frank meerdere keren nodig om zijn punt te kunnen maken. Welk punt dat precies was werd niet helemaal duidelijk.
Duidelijk werd wel dat als je iemand met humor wilt bestrijden de grappen wel goed moeten zijn en flink onder de gordel. Een gemiste kans dus. Dat had Witteman zelf een stuk beter gekund. Volgende keer iets langer nadenken voordat je reageert Leon. Kom je misschien ook eens van het imago af van iemand die misbruik maakt van zijn Joodse identiteit om rijk en populair te worden. Humor is lastige materie. Wat te denken van een barbecue in de tuin van het hoofdkwartier van de Nationaldemokratische Partei Deutschlands met het opschrift Happy Holocaust. Wij vermoeden dat Leon er niet om kan lachen.
Begrijp trouwens niet dat de Telegraaf dat stuk van Leon plaatst. Of je het nou met ‘m eens bent of niet, het is slecht geschreven bagger waarin hij dezelfde argumenten (en ik gebruik dat begrip losjes) vijf keer herhaald. Schoolkrantstukje. Ik dacht dat die man beroepsschrijver was.