“Schrijf even een kerstcolumn”, “Column nou!” De redactie van MWNW spammen mijn Facebook vol. Maar jongens, sorry. Ik ben slechts een emo-schrijver en geen broodschrijver, concludeer ik nu. Terugkijken op 2013 lukt me niet. Althans het lukt me niet anders dan terug te denken aan de ziekte en de dood van mijn vader. Voor het eerst het besef dat je je als enig kind toch wel heel erg alleen kunt voelen. Eenzaam ook. Ik heb alleen nog een mama en een kind. That’s it.
Peinzend staar ik naar de herenring om mijn middelvinger. De ring die aan mijn vader toebehoorde tot de kanker zijn lichaam opvrat en zijn vingers nog net ietsje dikker waren dan luciferhoutjes. De ring die hij aan het begin van zijn ziekte verboog om hem maar niet te verliezen. De ring die hij uiteindelijk toch ongemerkt in het hospice verloor en aan mij schonk als herinnering aan hem, nadat ik hem op de grond terugvond. De ring die ik nu draag en die maakt dat het voelt dat mijn vader voor altijd dichtbij is. En dan gebeurt het. Alleen thuis op kerstavond. Het is niet te stoppen: tranen. En nog veel meer tranen tot mijn toetsenbord nat is. Huilen is niet mijn ding, nooit geweest ook. Ook niet in die moeilijke periode dit jaar. Emoties parkeer ik graag onder een cynische grap en een lach. Huilebalken is voor mietjes. Zoiets, zeg maar. Bovendien word je oerlelijk van huilen.
Het zou nu mogelijk zijn om zelfbeklag te verheffen tot levensstandaard en mij te wentelen in verdriet en zelfmedelijden. Dat doe ik liever niet. In plaats daarvan ben ik dankbaar. Ja, echt. Dankbaar voor de intense en prachtige tijd die ik heb gehad met mijn vader in 2013. En dankbaar voor iedereen die om ons heen stond. Kusje van mij dus voor jou; jij die hebt bijgedragen aan een stukje geluk voor ons in 2013: Joy, Anneke, Cora, Lee, Wim, Fatima, Vincent, Alex, John, Ahmed, San, San, Marga, Jan, André, Frank, Karin, Marina, Eveline, Bert, Linsey, Ingrid, Saïd, Reggie, Nel, Jansje, Simone, Rita, Abdelrahim, mevrouw Al, mevrouw Hoogstede, Abdelazziz, Rob, Rachida, Radia, Meneer Hajji, Rick, Boualem, Carmela, Liane, Kees, Jacco, Maarten, Mark en natuurlijk ontelbare anderen.
En kerst… Ach, kerst is een kuttijd waar je twee dagen vooruit moet denken over je boodschappen en iedereen, met een beetje pech, de verplichte familiebezoekjes ongeschonden moet zien door te komen. Van dat laatste heb ik goddank geen last. Weinig familie heeft ook voordelen. Verdere overpeinzingen maken dat ik geloof dat het verstandig is dat ik in 2014 maar eens rustig de tijd ga nemen om nu eindelijk eens volwassen te worden.
PS – studenten zijn een lui volk oftewel stagiaire gezocht, politiek is voor bikkels en dan nog wat schaamteloze zelfpromotie.