Daley Blind juicht tenminste als een echte man

Het juichen na een doelpunt heeft de afgelopen jaren groteske vormen aangenomen. Wij begrijpen best dat zo’n jochie heel erg blij is als hij eindelijk ook een keertje scoort. Maar het mag best wel wat minder overdreven. Het is maar een potje voetbal. Doe ff normaal zeg.

We hebben inmiddels alle varianten van het juichen voorbij zien komen. Van de meervoudige radslagen en salto’s voor- en achterover tot het schuimbekkend schreeuwen van onverstaanbare leuzen in de camera en rare dansjes bij de cornervlag. En wat te denken van het zogenaamd neerslaan van medespelers of de vingerpistooltjes van Suarez. Kleutergedrag. Geen trainer of club die er wat van durft te zeggen. Bang als zij zijn dat hun topscoorder zijn kunstjes bij een andere club gaat vertonen.

Wij vragen ons wel eens af hoe die voetballertjes toch bij dit soort rare maniertjes komen. Liggen zij zich ’s avonds in bed te verkneukelen over hoe zij hun doelpuntje gaan vieren? Oefenen ze het voor de spiegel? Of studeren ze het dansje gezamenlijk na de training in? De naam van je overleden oma op je shirt schrijven met viltstift heeft nog iets naïefs en oprechts, maar al dat andere bizarre gedrag ziet er te gekunsteld uit. En infantiel, belachelijk, bespottelijk en bloedirritant niet te vergeten. Niet doen dus! En het is ook nog eens slecht voor de voetbalprestaties. Al die energie die met het juichen verloren gaat. Pure verspilling.

Hoe het wel moet liet Daley Blind ons zien toen hij de 0-1 scoorde tegen FC Utrecht. Twee gebalde vuisten in de lucht en that’s it. Het had van ons ook één vuist mogen zijn of twee handen zoals de legendarische AZ-spit Kees Kist pleegde te doen. De echte klasbak herken je aan zijn juichen. En let op onze woorden: Daley Blind wordt een hele grote. Wel even dat vlassige baardje afscheren Daley. Dat is geen kijk. Topvoetballers hebben geen gezichtshaar.