Halleluja, het mag weer! God de Vader op je blote knieën danken voor het meeschrijven aan je proefschrift. Eerst mocht het eigenlijk absoluut niet. Boze universiteitsbestuurders wilden het niet hebben. Een dergelijke lofzang op iemand van wie het bestaan nog nooit wetenschappelijk was aangetoond zou niet bij de statuur van het proefschrift passen en de regel is nu eenmaal dat een publicatie vrij van kleur moet zijn. Regels zijn regels, nietwaar? Slachtoffer en promovendus Jerke de Vries moest daarom van op last van de Universiteit van Wageningen de pagina met daarop zijn ode aan God uit zijn dissertatie scheuren. Anders kon hij zijn promotie wel op zijn buik schrijven.
Het verbod leverde een storm van kritiek op. Ook van binnen de universiteit. Een digitale protestpetitie werd twaalfhonderd keer ondertekend. Vooral de willekeur stoorde veel ondertekenaars. Er zijn namelijk helemaal geen officiële voorschriften voor een dankwoord. Eigenlijk mag je iedereen bedanken. En dat gebeurt dus ook. Huisdieren, geliefden, je favoriete drankje of willekeurig welke andere inspiratiebron dan ook. Werkelijk alles en iedereen komt voorbij.
De universiteitsbobo’s trokken daarop onder het mom van ‘wij willen tegemoet komen aan een onderkende behoefte’ het verbod toch maar weer in. Binnen een maand honderdtachtig graden van mening veranderen is alleen weggelegd voor ‘echte’ bestuurders. Geen daden, maar woorden. Lekker standvastig ook. Bij het eerste de beste zuchtje tegenwind de zaak meteen al opgeven. Daar zullen ze wel goed voor betaald krijgen die Wageningse topmannen.
Wij vinden dat promovendi helemaal zelf moeten weten wie ze bedanken. Ze hebben het per slot van rekening allemaal zelf opgeschreven. Als ze geen plagiaat hebben geplaagd tenminste. Want dat mag echt niet. Het wachten is dan ook op eerste promovendus die Satan, Darth Vader, Jack Daniels, White Widow of zijn aambeien in zijn proefschrift vermeld. Inspiratie kent vele verschijningsvormen.
