De noodklok luidde al eens in Europa. Toen in oktober 2012 het Engels parlement zich boog over de verspreiding en werking van Sharia rechtbanken in het Verenigde Koninkrijk, was dat dertig jaar na de oprichting van The Islamic Shari’a Council. Deze deftige naam wordt gedragen door de raad die de Britse moslim bijstaat in het oplossen van zijn familievraagstukken. Op door de BBC in het geheim vastgelegde filmbeelden over de moslimbemoeienis in de Londense wijk Leyton, kan de toeschouwer zelf vaststellen, hoe het gesteld met de burgerrechten in deze ‘rechtbanken’: het is de vrouw die bij ieder vraagstuk aan het kortste eind trekt en de burger die het verliest van de geestelijke want: ‘de islam heeft altijd gelijk’.
Niet dat er iets met deze informatie gedaan wordt. In een echte democratie worden ontwikkelingen gevolgd in plaats van vervolgd. Pas als het strafrecht aantoonbaar wordt overschreden, hang je en dat is maar goed ook. De prijs die we als democratie hiervoor betalen is wel wat hoog. Het kan de democratie zelf zijn die wordt ingeleverd tegen een ander ‘model’.
In het Duitsland van 2010 werd het stoffelijk overschot van de vrouwelijke rechter Kirsten Heisig aangetroffen in een park, in een boom aan een touw. Geruchten en theorieën over moord en zelfmoord wisselden elkaar af. Wat ‘er zoal speelde’, bleek uit haar boek dat, kort op haar dood, in de handel verscheen.
Haar zorg over de toegenomen vijandigheid, gewelddadigheid en islamitische zelforganisatie, deelde zij al gedurende jaren met haar professionele omgeving. Dit vond echter weinig gehoor, wel veel kritiek. In Nederland was het alleen de VPRO die aandacht besteedde aan de vreemde dood van een ongebruikelijke vrouw in een gewichtige overheidsfunctie.
Op de frisse maar mooie voorjaarsochtend van 17 april 2014 (heden) prijkt er een artikel in de Duitse Frankfurter Algemeine Zeitung over ‘Paralleljustitie’. Het is een mooi woord voor islamrechtbanken. De Sociaal Democratische minister van Justitie van Baden-Wurttemburg vraagt zich publiekelijk af ‘wat er in deze milieus eigenlijk speelt’. Hij heeft het boek van Heisig misschien niet gelezen.
Zo heeft ook niet iedereen in Nederland een goed beeld van wat er in de Haagse Schilderswijk gaande is. Dat hoeft ook niet als je er van uit gaat dat de democratie moet regeren door te reageren. Verbieden is wel het laatste middel. Wel is er al heel lang genoeg informatie voorhanden om te begrijpen dat ‘Multicultureel’ stelselmatig ongelijkwaardige rechtsposities voor mannen en vrouwen en gelovigen en niet-gelovigen inhoudt.
Het hek is van de dam. Als je uit het raam kijkt zie je het op straat liggen. De geblindeerde wagens van Justitie rijden er gewoon omheen. Moeten we dat wel willen?
