Ah, zacht, botergoud bier. Hoe wij u aanbidden. Er is niets beters dan een koud biertje op een vrijdagavond na het diner om een lange week vol noeste arbeid af te blussen. Ook morgen, als de temperatuur weer een fijne 20 graden aantikt en het zonnetje lustig schijnt is er niets dat u er van weerhoudt om tegen een uur of twee de eerste kouwe blonde uit de koekaslt te pakken en de fles c.q het blik aan de lippen te zetten en u te laven aan het natte verkwikkende goud. Man, we zouden er bijna poëtisch van worden. Of een liedje gaan zingen, met eigengemaakte banjomuziek. Maar aangezien we niet kunnen zingen en al helemaal niet zo goed zijn met eigengemaakte banjomuziek hebben we een voor u een videootje van iemand die dat wel is én die ook nog eens zijn liefde voor De Gele Rakker bezingt. Dat de filmer aan het Vertical Film Syndrome en Parkinson lijdt mag de pret niet drukken. *plop*
PS: Dit is een cover van ene soort Yankinese New Kids. Origineel hierrr.
Een ode. Aan koud bier. Op een banjo
