Er was eens een drukke snelweg. En dan niet zo maar een beetje druk. Nee, echt mega-giga druk. Iedere dag files, ongelukken, vertraging, gefrustreerde automobilisten, nog meer ongelukken, milieuschade enzovoort et cetera. s’ Ochtends en s’ avonds, beide richtingen. En dat jarenlang. Totdat er een Goede Wegen-Feebeheerder opstondt en zei: ‘Zo kan het niet langer’ en er kwam een rijstrook bij. Ineens, als bij toverslag, waren alle problemen op de A4 -want daar hebben we het over- opgelost. Karren en gas op de plank. Iedereen leefde nog lang en gelukkig en in harmonie met de wereld.
Maar hey, dit is Nederland. En Nederland zou Nederland niet zijn als niet ieder mooi sprookje niet totaal en volledig kapot gesloopt werd. En dus was er ergens in de krochten van een Rijkswaterstraatgebouw een clubje boze ambtenaren dat zei ‘Ho ho ho, die automobilisten hebben daar wel heel veel ruimte en asfalt. Dat kan best wel een stukje minder. We maken van die drie rijstroken gewoon weer twee stroken’. En zo werd de pas aangelegde asfaltstrook weer weggehaald en vervangen door een parallelbaan waardoor volgens de boze ambtenaren iedereen makkelijk van de op- en afrit gebruik kon maken. Direct stonden er weer files, want volcontinu in- en uitvoegen is nou eenmaal niet bevorderlijk voor de snelheid en de algemene doorstroming. De verbaasde ambtenaren vroegen zich af hoe dat nu toch ineens kon. ‘Asjemenou’, zeiden ze. ‘Dat moeten we toch eens gaan onderzoeken.’ Hoelang dat onderzoek gaat duren weet niemand, maar een guitige verslaggever gaf alvast een tip: ‘er is een rijstrook afgehaald, dat scheelt misschien.’
Maar de boze ambtenaren waren onvermurwbaar en de versmalling blijft definitief, want de evil ambtenaarsmentaliteit in Nederland is nu eenmaal zo dat er nooit en te nimmer een besluit wordt teruggedraaid omdat dat betekent dat er een fout is gemaakt. En ambtenaren in Nederland maken nu eenmaal geen fouten. Zo eindigt het sprookje van de vlot doorrijdende A4 in een eeuwigdurende stilstaande file-horror.