Echtscheiding populair onder bejaarden

De emancipatie is inmiddels zover doorgeschoten dat ook bejaarden het huwelijk massaal vaarwel zeggen. Na jarenlang door hun man te zijn onderhouden, vinden vooral oudere vrouwen het hoog tijd om op eigen benen te staan. Warme gevoelens zijn er al jaren niet meer en waarom wachten tot ‘de dood ons scheidt’. Dan kan het nog wel dertig jaar duren voordat je van manlief af bent. En laten we eerlijk zijn, mantelzorger zijn voor iemand die je al een half leven niet meer liefhebt is niet echt een aantrekkelijk vooruitzicht. Dan ben je alleen een stuk beter af.

Ruim 3.700 zestig- en zeventigjarigen gaven er in 2012 de brui aan. Onder de tachtig- en negentigjaren verdubbelde het aantal echtscheidingen zelfs. En de kans dat iemand van vijftig jaar en ouder gaat scheiden en opnieuw begint neemt steeds meer toe. Volgens demograaf Jan Latten komt het omdat we steeds langer gezond en fit zijn en door de toenemende zelfstandigheid van vrouwen.

Vanaf hun vijfenzestigste ontvangen ook vrouwen die niet of nauwelijks gewerkt hebben een AOW-uitkering en kan de echtgenoot die zijn hele leven krom heeft gelegen voor vrouw en kinderen bij het oud vuil. Leeggezogen en afgedankt. Al die avonden en weekenden die hij moest overwerken, er niet was voor de kinderen, eerder terug kwam van vakantie omdat de baas hem nodig had. Het is allemaal voor niets geweest.

Daar zit hij dan. Alleen. Op de bank. Bejaard en versleten. Vervreemd van familie en vrienden. Nooit iets anders gedaan dan zwoegen en nog eens zwoegen. Voor de centjes. Om zijn gezin te onderhouden. Dom, dom, dom. Man, had geleefd. Had het huwelijk geconsumeerd. Had meer tijd aan de kinderen besteed of samen met je vrouw die droomreis gemaakt. De liefde komt niet vanzelf, daar moet je wel wat voor doen. Thuis zijn bijvoorbeeld. Een goed huwelijk is keihard werken.