Dat je de plaatsbekleder van Christus op aarde bent, vrijwaart jou en je familie niet van rampspoed en ellende. Dat ondervond de neef van paus Franciscus onlangs. Emanuel Bergoglio verloor in een klap zijn hele gezin. Zijn vrouw van zesendertig en zoon van acht maanden waren op slag dood toen hun auto zich op de snelweg van het Argentijnse Rosario naar Córdoba in een vrachtwagen met graan boorde. Zijn andere zoon van twee stierf enkele uren later. Zelf werd Emanuel, die achter het stuur zat, met zeer ernstige verwondingen naar het ziekenhuis gebracht. Zou hij nog wakker willen worden nu zijn hele gezin er niet meer is? Wij niet in ieder geval. Wij prefereren de dood boven het leven met een dergelijke last.
De paus liet via zijn woordvoerder weten diep bedroefd te zijn door het ongeluk en vroeg iedereen die zijn pijn deelt met hem te bidden. Wij geloven niet in God, Allah of wie dan ook. Maar was het niet logischer geweest dat de paus al veel eerder was begonnen met bidden. Juist om dit soort naderend onheil te voorkomen. Als opvolger van Petrus en leider van de gehele christelijke kerk dachten wij dat hij wel een streepje voor zou hebben. Dat God hem wel een beetje zou ontzien en een extra oogje in het zeil zou houden. Zeker als het om zulke jonge kinderen gaat. Mooi niet dus.
Wij hadden eigenlijk ook niet anders verwacht van een Vader die zijn eigen zoon aan het kruis liet spijkeren en Zijn uitverkoren volk door de nazi’s liet vergassen. Dan kan een eenvoudig Argentijns gezin het wel vergeten. Zelfs als zij familie van de paus zijn. Gelovigen zullen wel weer gaan lopen zeuren dat het nu een eenmaal zo niet werkt en dat Gods wegen ondoorgrondelijk zijn. Daar heeft Emanuel natuurlijk helemaal niets aan. Net als aan al die gebeden achteraf. Mosterd na de maaltijd. En God, mocht na onze dood blijken dat U toch echt bestaat, dan herinneren wij U tegen die tijd graag nog even aan Emanuel en zijn jonge gezin. Had U nou niet even ietsje beter Uw best kunnen doen?
Ramen
bramen
bramen