Wellicht is het u ontgaan, maar per 1 januari 2015 schuift het Rijk een aantal taken op het gebied van de zorg en de toeleiding naar werk door naar de gemeenten. Die kunnen hierdoor efficiënter en effectiever, lees: goedkoper, werken. Dat moet uiteindelijk minder regeldruk voor de burgers en veel meer geld opleveren. Of dat echt zo is zal de toekomst moeten uitwijzen, maar de rijksoverheid is optimistisch en heeft de budgetten alvast met twintig tot veertig procent gekort. Het wachten is dan ook op de eerste gemeente die failliet gaat aan deze megabezuiniging in cadeauverpakking.
Ondertussen vliegt het geld er bij de gemeenten met bakken tegelijk uit. Geen gemeenteambtenaar of –bestuurder die precies weet hoe het er na 1 januari allemaal uit gaat zien. Onzekerheid alom. Dus worden er peperdure externe adviesbureaus ingehuurd die het ook niet weten, maar wel prachtige adviezen schrijven. Adviezen waarvan nog maar moet blijken of ze ook wat waard zijn na 1 januari 2015. Maar wie dan leeft, wie dan zorgt. En als de bom barst zijn de adviseurs allang weer met een andere, beter betaalde klus bezig. Het inhuren van externe deskundigheid kostte de gemeenten tot nu toe vijfentwintig miljoen euro. Dat zijn heel wat alfahulpen als u het ons vraagt.
Los van het sombere financiële perspectief, houden wij ook voor wat betreft de inhoudelijke kant ons hart vast. Gemeenten staan nu eenmaal niet bekend om hun vernieuwingsdrift en doortastende optreden. Ook zullen er wel weer heel wat nieuwe regeltjes, criteria en voorwaarden bijkomen, in plaats van verdwijnen. Leer ons de gemeenten kennen. Dat gaat dus nog best spannend worden de komende maanden. Wij hebben uit voorzorg alvast een paar noodpakketten aangeschaft, met flink wat extra doosjes paracetamol tegen de hoofdpijn en overige klachten.
De enige zekerheid die wij u nu alvast kunnen geven is dat de rekening uiteindelijk door u betaald gaat worden.
1 januari begint de echte ellende…
Ik heb nog niemand zien opmerken dat de frats van schuiven van taken naar de gemeenten lijkt op de RIAGG vorming van 1980 ongeveer.
Ook dat was uitsluitend een financiële maatregel, een bedrag per inwoner voor ambulante geestelijke gezondheidszorg, alleen de RIAGG’s mochten die zorg verlenen.
Het plan is volledig mislukt, de zelfstandige zielknijpers rezen de grond uit.
Zo zal het hier ook wel gaan.
In opdracht van Brussel rekent Den Haag zich rijk, en loopt steeds weer tegen de lamp van z’n illusie.
Dat er veel gaat veranderen betreft de WMO baat mij grote zorgen. Momenteel heb ik een indicatie die is afgegeven door het CIZ. Indicaties die zijn afgegeven en die geldig zijn tot 2017 of langer blijven volgend jaar nog gehandhaafd. In juli moet iedereen opnieuw een indicatie krijgen. Deze wordt dan afgegeven door een flipfluitketel van de gemeente die geen idee heeft van wat diverse soorten beperkingen nou feitelijk inhouden en welke problematiek daar bij behoort.
Men gaat eerst kijken welke zorg de cliënt kan verkrijgen bij familie, buurtgenoten en vrienden of iets als het voormalig RIAGG. Men wordt meer teruggeworpen op zichzelf en op zijn of haar naaste kringen. Dat deze naaste kringen vaak geen optie meer zijn wordt buiten beschouwing gelaten. Je op nieuw je verhaal doen, opnieuw aankaarten waarom wat je nu hebt zo belangrijk is en wat je er precies aan hebt. Daarna volgt de spanning. Behoud je wat je hebt, wordt het minder of moet je het opeens zonder stellen.
Ik vind dat een verontrustende zaak. Mensen die begeleid wonen hebben de komende 5 jaar weinig te vrezen. Voor hen verandert er vrijwel niets. Voor iedereen die ambulante zorgt ontvangt wordt het peentjes zweten. Vooral mensen met bv ASS, Borderline, Persoonlijkheidsstroornissen, Hechtingsproblematiek e.d. is die druk/spanning funest. Voor deze mensen is vertrouwen een schaars goed. Ze hebben vaak net of al een tijd een goede band met diens hulpverlener en lopen dan de kans deze opeens kwijt te raken of elders te moeten zoeken want, vergeet vooral de aanbesteding niet.
Mensen die nu bv bij de RIBW hun zorg krijgen zijn afhankelijk van de keuze van de gemeente. Krijgt de instelling waar zij deel van uit maken wel de aanbesteding? Hoe gaat die aanbesteding er dan uitzien? Feit is dat instellingen fors moeten inkrimpen. Ze moeten het met een stuk lager budget doen en ook dat heeft directe gevolgen voor de cliënten.
Ik zie het allemaal met angst en beven tegemoet.