Ik was 23 jaar oud, en ik schreef naar mijn ex: “voor altijd in mijn hart, want welk verdriet we elkaar ook hebben aangedaan, ik houd nog steeds van jou”. Voor mij is dit alleen maar meer gaan gelden. Anderen noemen het dom of naïef, ik noem het onvoorwaardelijk. Onvoorwaardelijk, dus: zonder voorwaarden, beperkingen. Kan dat? Kun je vrienden, familie of partners vergeven wat jou verdriet doet? Kun je zien dat iemand dit ook met een reden of uit onmacht doet?
Ik ben bevoorrecht realiseer ik mij: veel onvoorwaardelijke liefde ervaren in mijn jeugd en nog steeds van mijn familie en sommige vrienden. Ik ervaar deze voor meerdere mensen, maar het sterkst voor mijn kinderen: ik kan mij niet voorstellen dat zij ooit iets zouden kunnen doen waardoor ik niet meer van hen zal houden.
We leven in een tijd waarin de relatie met onszelf uitgebreid onderzocht wordt, wat soms al moeilijk genoeg is. Heel vaak merk ik, zowel in werk als privé, dat mensen moeilijk “ik houd van mij” of zelfs al “ik vind mezelf een leuk mens” uit hun mond geperst krijgen. Als dit het geval is, dan is er heel veel bevestiging van anderen als compensatie voor het gebrek aan eigenliefde nodig. Dit betekent veel egoïsme, veel behoefte aan ontvangen en minder te geven. Daarnaast is er ook de relatie met de ander: familie, vrienden, collega’s, etc. Allemaal interacties met mensen. Soms gewenst, soms niet, leuk of minder plezierig. En ook nog de liefdesrelatie, de partner.
Niet alleen uit mijn eigen ervaring, maar ook uit die van vrienden en cliënten concludeer ik dat deze laatste eigenlijk wel de meest uitdagende relatie is. In deze relatie wordt er veel gespiegeld en naast een gevoel van geluk en veiligheid, waar iedereen natuurlijk zo’n behoefte aan heeft, komen er vaak ook gevoelens van onzekerheid en verdriet naar boven.
Er zijn drie niveaus van liefde. Het eerste niveau is doordrongen van egoïsme. Alleen blij als alle eigen behoeften worden vervuld. Zodra het lastig wordt, haakt men af. Alhoewel dit heel negatief klinkt, zitten veel mensen in zo’n soort relatie.
Het tweede niveau is gericht op ruil. Er wordt over en weer gegeven, maar sterk in de gaten gehouden dat er precies ontvangen wordt, wat gegeven is. Dit klinkt ook niet fraai en toch zitten de meeste mensen in deze relatie. Ook ik moet bekennen dat ik nog niet eerder echt verder ben gekomen dan dit. Mijn wens is om naar onvoorwaardelijke liefde te groeien, maar dat moet je wel samen doen. Anders wordt het een vreemde verhouding waarin andere termen zoals: overheersing en onderdanigheid thuis horen.
Het derde niveau is onvoorwaardelijke liefde. Waarin je allebei vooral de wens hebt elkaar gelukkig te maken. Als je dit allebei doet en zorgt dat je je grenzen bewaakt en daarover communiceert , zal het perfect zijn. Het leven is niet alleen maar leuk en problemen zullen je pad kruisen, maar als liefde de basis is en je met elkaar blijft communiceren, is volgens mij heel veel mogelijk. Soms vergt het dat je boven jezelf uitstijgt en dingen doet die je niet eerder durfde. Meestal gaat het om emoties die te groot lijken om te overkomen. Dat is groei.
Hoe mooi is het om van elkaar te houden, elkaar de ruimte te geven om “fouten” te maken, de beste versie van jezelf te worden door dingen met elkaar uit te werken? Bij relatieproblemen kan alleen onvoorwaardelijke liefde je redden. Omdat niet heel veel mensen in een dergelijke relatie zitten, sneuvelen veel relaties, door egoïsme. De gezamenlijke liefde, de overeenkomsten overheersend en leidend laten zijn boven de verschillen. Een manier om richting deze vorm van liefde te groeien is jezelf af te vragen: “Wat heeft de ander nodig of wat mist hij / zij, wat kan ik doen om haar/hem een beter gevoel te geven, te ondersteunen?”
Dat is het moment waarop we in staat zijn om onvoorwaardelijk van onze partner te houden.
Complimenten voor deze bijdrage!