Terwijl het Ebola-vaccin op dit moment aan de universiteit van Oxford op mensen wordt getest en veilig lijkt, onderzoekers hopen dat het eind dit jaar gebruikt kan worden, vraag ik mij eens wat dingen af.
Beter laat dan nooit? Vinden wij onszelf echt meer waard dan de mensen op een ander continent? Want: de ebola epidemie is al zes maanden in West-Afrika aan de gang met 2500 dodelijke slachtoffers en waarschijnlijk 5000 besmettingen.
Het lijkt er toch wel verdacht veel op dat wij in het Westen het hebben onderschat. Maar ook dat het de-ver-van-ons-bed-show was. En nu het dichterbij komt, is er opeens een vaccin.
Begrijp mij niet verkeerd, al ben ik alternatief therapeut, ik ben dolgelukkig met ook de reguliere gezondheidszorg. Ik heb mijn kinderen, wel overwogen laten vaccineren. En ook dit vaccin zal ik zeker graag afnemen als het tot een pandemie komt. Maar… we zijn niet meer waard dan de bevolking van een ander werelddeel!
En als ik dan toch zo aan het filosoferen ben, vraag ik mij zaken af over de ethiek binnen de medische wereld in het algemeen. Is de medische wetenschap niet verplicht hun uiterste best te doen, voor iedereen? En hoe nutteloos of zelfs schadelijk zijn sommige behandelingen die worden aangeboden door dezelfde wetenschap?
IVF, IUI, weet ik wat voor kunstgrepen er worden uitgevoerd om zwanger te worden wanneer dit niet direct spontaan lukt. Prenataal onderzoek om uit te sluiten dat ons nieuwste product mankementen vertoond.
Wat ook veel later pas aan het licht kan komen, maar dan is in ieder geval alle medische kunde uit de kast getrokken. Is er geen biologische vader, dan kan moeder uit verschillende menukaarten kiezen: bruine ogen en intelligent of iets minder intelligent maar met enorm ontwikkelde spieren?
Vinden vrouwen hun borsten te klein en mannen hun oogleden te veel hangen? Dan zijn daar allemaal ingrepen voor. Natuurlijk, als je er last van hebt, grijp je het waarschijnlijk met beide handen aan, deze chirurgie, balancerend op het randje tussen medisch noodzakelijk en schoonheidsingreep. Ik vind het allemaal prima.
Maar… de keerzijde en daar gaat het uit balans, is wanneer schoonheid boven gezondheid gaat en men dit in de medische wereld aanbiedt. Zijn zij de ethiek dan volledig kwijtgeraakt? Als iemand door een auto-immuunziekte al zijn lichaamsbeharing verliest, biedt men in een ziekenhuis, aan het immuunsysteem plat te leggen om het haar weer te laten groeien. Uit het oog verloren wat dit met het immuunsysteem op dat moment maar ook later doet. Men is dus bereid mensen aan te bieden gezondheidsrisico’s te nemen voor schoonheid?
Bejaarden worden bijna gedwongen tot het nemen van een kunstheup, ook bij hartafwijkingen en dementie, ongeacht of ze überhaupt nog lopen. Moet alles aangeboden omdat het kan? Ook het ding van borstimplantaten. We kennen inmiddels de risico’s van zwervende, en lekende implantaten. En nogmaals: alle begrip. Ik heb een borstamputatie van dichtbij meegemaakt. Ik gun iedereen een implantaat. Mijn vraag is meer gericht aan de medische wereld: vinden zij het oké om patiënten behandelingen aan te bieden waar zij mooier van worden met alle gezondheidsrisico’s van dien?
Volgens mij staat dit alles haaks op een regel uit de Artseneed: Ik zal mijn voorschriften geven naar beste weten en kunnen, tot welzijn van de patiënten en ik zal hen behoeden voor alles, wat schadelijk en verkeerd is.
Punt is dat de farmaceutische industrie er niet is om mensen beter te maken, maar om geld te verdienen.
Het feit dat er geen vaccin tegen Ebola werd gemaakt komt minder door het feit dat het “maar” Afrikanen zijn die de ziekte hebben, nee, die arme Afrikanen kunnen het vaccin niet betalen en zijn daardoor commercieel niet interessant, dát is de reden dat er geen vaccin werd gemaakt. Nu het dichterbij komt (ik hoor de grote farmaceuten al juichen), wordt er een grote afzetmarkt gezien en is het tijd om dit (minstens 5 jaar in ontwikkeling zijnde) project af te ronden, zodat er verkocht mag worden. De patenten zijn wellicht ook al aangevraagd, zodat het nieuwe medicijn extra duur verkocht kan worden.
De farmaceuten hebben ook het meeste baat bij chronisch zieke mensen, die genezen namelijk niet en zijn gegarandeerd levenslang klant van je (ik heb zelf copd en de ziekte van crohn, maar neem geen medicatie hiervoor, het helpt niet genoeg en is erg duur).
De plastisch chirurgen zullen ook hun eigen visie hebben wat betreft de ethiek: een vrouw met kleine borsten is onzeker en daardoor psychisch niet in orde, dus de plastische ingreep “geneest” de patiënt van een psychische aandoening en de borstvergroting is daardoor een geneeskundige handeling. Het is maar hoe je het zien wilt.
Een ander voorbeeld: neem nou een oncoloog. Deze man/vrouw heeft 10 jaar gestudeerd en ze hebben de dokter wijs gemaakt dat bestraling helpt tegen kanker. Het feit dat het juist kankerbevorderend werkt wanneer je genetisch aanleg hebt voor kanker, wordt er niet bijverteld.
Mijn behandelend maag/darm/leverspecialist wilde mij een lage dosering chemo geven om de crohn te verminderen: mijn weerstand valt mijn darmen lastig, dus wilde men mijn weerstand uitschakelen… met welke gevolgen vandien? Ik heb het twee weken genomen en ben ermee gestopt en voel me prima, zonder medicatie.
Punt wat ik wil maken: wanneer de arts er zelf van overtuigd is dat iets werkt, maar je onbewust doodziek maakt (een bijwerking van puri-nethol (chemokuurtje) is kanker, staat in de bijsluiter zelfs), doet hij/zij dan afbreuk aan de eed die is afgelegd?
Zo las ik hier op de site ook ergens een verhaal over het feit dat we eindeloos iedereen in leven proberen te houden, dat ouderen haast gedwongen worden om een heupprothese te nemen terwijl ze nauwelijks lopen…
Ik ben er groot voorstander van om ouderen te laten sterven zonder behandelingen die financieel de pan uit rijzen. Als je al die mensen een paar weken langer wil laten leven: schaf geld af en geef iedereen gratis zorg, dan is het een prestige in plaats van een commerciële drang tot het verdienen van groot geld.
Wat ook krom is, is het volgende: een buurman van mij is 46 en heeft slechte knieën (aangeboren afwijking, mini-knieschijven) en hij wil graag twee knieprotheses. De artsen weigeren dit, omdat deze ingreep slechts één keer kan worden uitgevoerd bij hem en ze willen dat pas over 20 jaar doen. Hij zegt: ik wil het nu, want nu heb ik nog kwaliteit van leven, over 20 jaar zit ik toch in een rolstoel en heb ik niks meer aan knieprotheses (hij heeft ook nog wat andere aandoeningen en zal invalide worden). Wat hij zelf aangeeft vind ik zo juist: ik wil nu lopen zonder stokken en bewegen zonder scootmobiel, over 20 jaar mogen ze m’n benen amputeren en me in een rolstoel parkeren, maar dan heb ik in ieder geval nog 20 jaar goed gelopen.
Waarom wordt hij niet geholpen?
Omdat hij dan 20 jaar minder lang allerhande pijnstillers hoeft te gebruiken, geen huishoudelijke hulp meer nodig heeft etc tec en dat is economisch niet interessant: mensen genezen kost geld, mensen blijvend behandelen levert geld op. Het is helaas niet anders.