De (on)tevreden allochtoon

De laatste jaren komt de ontevredenheid steeds vaker en intensiever in beeld.  Het valt me op dat verschillende groepen binnen onze samenleving ontevreden zijn over van alles en nog wat, en dit gevoel lijkt zich eerder te versterken dan te verminderen. De afgelopen tijd stond Zwarte Piet centraal: onze getinte medemens voelt zich beledigd. Het valt me op dat dat een groot deel van deze ontevreden burgers allochtoon is, de termen ‘ontevreden’ en ‘allochtoon’ lijken onlosmakelijk met elkaar verbonden. Ik voel me als tevreden allochtoon een buitenbeentje.

Zowel in de media als in mijn eigen leefomgeving merk ik een tendens van ontevredenheid: men is niet blij met de huidige situatie en eist verbetering. De problematiek varieert van gebrek aan werkgelegenheid tot sociale uitsluiting. Allochtonen verwachten -of eisen?- veel van de overheid: zij moet hun problemen oplossen. Er ontstaat een nogal tegenstrijdig denkpatroon: enerzijds is de overheid de belichaming en de veroorzaker van het kwaad en anderzijds de enige die alle problemen kan -en moet?- oplossen.

Relativeren is een complexe competentie. Logischerwijs is deze competentie niet voor iedereen weggelegd. Ik heb nu twee maanden mijn hbo-diploma, maar vanwege de problematische arbeidsmarkt kan ik geen baan vinden. Vervloek ik de babyboomers die maar niet met pensioen gaan? Scheld ik op Rutte voor het uitblijven van extra banen? Nee, want ik ben zelf verantwoordelijk voor mijn succes. Waarom anderen de schuld geven terwijl ik zelf voor deze opleiding heb gekozen? Dan maar ander werk zoeken.

Wat moet ik met al dat geklaag van mijn mede-allochtonen? Ik verschil in dat opzicht van mijn collega’s: ik ben Nederland dankbaar voor de kansen die ik kreeg. Mijn ouders hebben in Nederland welgeteld 0 dagen gewerkt maar krijgen nu ongeveer 20 jaar een uitkering/pensioen. In al die tijd hadden we genoeg te eten en genoeg te drinken en was er altijd een dak boven ons hoofd. In welk ander land vind je zoiets?

Als deze ontevreden, boze allochtonen eens hun best zouden doen, dan was de situatie heel anders. De teloorgang van onze verzorgingsstaat wordt steeds meer zichtbaar, dit is voor een deel het gevolg van de passieve houding van deze nieuwe Nederlanders. Niet tevreden met je situatie? Kom in actie en doe er iets aan, maar ga niet anderen de schuld geven van je eigen falen. Nederlanders: tevreden allochtonen bestaan. Ik ben er namelijk één van. Laat je vooral niet gek maken door die schreeuwlelijkerds!