Jens is de negenjarige zoon van Odet Stabel, woordvoerder van het netwerk van bezorgde ouders #oudersvoorgoedezorg. Jens is ernstig meervoudig gehandicapt en kan niet veel. Hij loopt niet, praat niet, eet niet, is visueel gehandicapt en heeft ook nog eens epilepsie. Met recht een zorg(en)kind. Toch heeft Jens de afgelopen jaren vooruitgang geboekt. Dankzij het persoonsgebonden budget kunnen zijn ouders zorg op maat inkopen. Zorg waarvan zij denken dat Jens daar iets aan heeft.
Dat gaat straks allemaal veranderen. Per 1 januari 2015 treedt de Wet langdurige zorg in werking. Door het kabinet verkocht als een verbetering voor de zorgbehoevende, maar in de praktijk toch vooral een bezuiniging. Om de uit de klauwen gelopen kosten van de verzorgingsstaat een beetje binnen de perken te kunnen houden. Een nobel streven, want wie wil nou geen effectieve en doelmatige zorg, die ook nog eens goedkoper is dan voorheen? Odet vertrouwt het niet helemaal. Wat is nu precies passende zorg op een verantwoord niveau? Daar hadden de nazi’s (de wet van Godwin werkt echt!) ook zo hun eigen ideeën over. Eigenlijk krijgt Jens nu al niet de zorg die hij nodig heeft gezien zijn vele beperkingen. En dat zal na 1 januari echt niet beter worden.
Door het minimaliseren van de zorg in de thuissituatie zullen kinderen als Jens sneller noodgedwongen naar een instelling gaan, waardoor de zorg meteen een stuk duurder wordt. Dat kan toch niet de bedoeling zijn van een wet die juist op de zorgkosten wil besparen. Odet ziet nog wel een uitweg. Een kleine aanpassing in de wet is voldoende. Laat een onafhankelijke instantie voortaan de standaardzorg en extra zorg van een meervoudig gehandicapte vaststellen. In plaats van een aan een zorgverzekeraar gelieerd Zorgkantoor, dat als een slager zijn eigen vlees keurt. Dat moeten we niet willen.
Wij begrijpen best dat het anders moet in de zorg. Op dezelfde voet doorgaan trekt de BV Nederland op de lange duur niet meer. Maar zorg gaat ook over fatsoen en solidariteit met de zwakkeren in de samenleving. Zwakkeren zoals Jens en zijn lotgenoten. We kunnen hen toch niet in de steek laten omdat de wet dat nu eenmaal voorschrijft. Laten we er met zijn allen dan ook voor zorgen dat de passende zorg op een verantwoord niveau voor Jens betekent dat hij elke dag in zijn eigen omgeving heel hard aan zijn zelfredzaamheid en zelfontplooiing kan werken Kleine stapjes in de richting van een menswaardig bestaan. Dat mag best wat kosten wat ons betreft. Dan bezuinigingen we maar ergens anders op.
tja, socialisme.