In Noord-Korea schijnt altijd de zon. De gras is altijd groen. Het biertje in je hand blijft altijd koud, ongeacht je drinksnelheid. De inwoners hebben respect voor elkaar, criminaliteit is hen onbekend. Mensen die het land verlaten, om bijvoorbeeld op vakantie te gaan, krijgen spontaan heimwee. Met weemoed denken ze aan dit prachtig stukje grond, hun grote leider en de gezelligheid die daar altijd heerst.
Om de pijn te verzachten worden er gedichten voorgedragen en zingt men liederen, want hun heimwee is onverdraaglijk. Liedjes als ‘We Kunnen Niet Leven Zonder Jou’, ‘Brandende Wens’ en ‘Warme Gevoelens’ zijn inmiddels ware klassiekers. Men kan niet wachten om weer thuis te zijn, in hun paradijs op aarde. Daar waar alles goed is en goed blijft. En mensen die kritiek hebben op dit stukje paradijs? Dat zijn leugenaars en valse profeten. Zij presenteren leugens als waarheden, stelletje kapitalisten.
Het is niet meer dan logisch dat anderen ook op deze plek willen wonen. Wie zou dat niet willen? Toeristen vragen spontaan asiel aan om permanent te kunnen blijven. Deze asielzoekers worden weer op het vliegtuig gezet in een strafkamp gegooid. Tja, ergens moet er een grens worden getrokken. Anders komt de hele wereld naar Noord-Korea.
En je hebt en leuk kapsel 🙂