Vanaf de jaren vijftig is Nederland langzaam maar zeker een land van ongelovigen geworden. Valt de ontkerkelijking in provincies als Zeeland en Overijssel nog relatief mee, in Drenthe nam het aantal gelovigen de laatste tien jaar met wel twintig procent af. Hiermee is het de meest goddeloze provincie van allemaal.
Dat is al zo sinds de komst van de krant en kunstmest in de voormalige veenkoloniën. Door de krant werd het kerknieuws overbodig. Mensen konden nu gewoon thuis het nieuws tot zich nemen en waren voor de roddel en achterklap niet meer afhankelijk van het wekelijkse kerkbezoek. Met de intrede van de radio en televisie brokkelde de interesse voor het geloof alleen nog maar verder af.
Door het gebruik van kunstmest was vruchtbaarheid voor het Drentse boerenvolk een gegeven en gewoon te koop in de winkel. En dus niet meer het gevolg van de gezamenlijke biddag voor het gewas en arbeid. Een dag die vroeger in protestantse kring groots werd gevierd, maar tegenwoordig alleen nog in plaatsen als Urk, Staphorst en Genemuiden. Echt helpen doet het al jaren niet meer.
De goddeloosheid zal ook wel iets met de volksaard van de Drenten te maken hebben. Want uit turf, jenever en achterdocht heeft Onze Lieve Heer de Drent gewrocht. Van oudsher heeft de Drent het niet zo op vreemden en staat hij argwanend tegenover alles wat de boer niet kent. Dit zorgde er overigens wel voor dat het religieuze geleuter van de protestantse predikers een groot deel van de Drenten niet wist te overtuigen.
En was het niet ons aller Bartje Bartels die in 1935 verzuchtte: ik bid nie veur bruune boon’n! Het begin van einde zo blijkt nu. Wij geven de Drenten nog twintig jaar en dan is het christendom volledig uit Drenthe verdwenen. Wie had dat ooit gedacht, Drenthe als goddeloze gidsprovincie. Een baken van ongelovigheid in een wereld die aan religieus geweld ten onder gaat. Drenthe is van God los en dat is best iets om trots op te zijn.