Een pas geboren baby is gevonden in een Amsterdamse vuilcontainer. Het meisje was een paar dagen oud en is letterlijk en figuurlijk gedumpt. Haar huilen heeft haar gered, de brandweer kon haar bevrijden uit de ondergrondse stortplaats. Van de ouders ontbreekt nog ieder spoor maar de moeder heeft het op sociale media al aardig moeten ontgelden. Waar is de vader? De omgeving van de moeder? Vrienden, familie, collega’s, mede leerlingen, leerkrachten, buren. Waar zijn die? Hoe kan het zover komen dat het een optie gaat worden om een ongewenst kind bij het afval te gooien?
De discussie over een babyluikje zou weleens heel verstandig zijn om opnieuw te voeren. Een babyluikje is heel simpel, het werkt ongeveer hetzelfde als een vuilcontainer. Klep open, baby erin en weggaan. Het grote voordeel van een babyluikje voor de pasgeborene is dat er aan de andere kant een veilig nestje op hen wacht. Warme handen en armen die je eten geven en je in een zacht bedje leggen. Gespecialiseerde mensen die de opvang verder regelen van het kind. Het geeft hiermee ouders die geen andere uitweg meer zien de kans om de zorg voor hun baby over te dragen.
Maar schijnbaar lokt dit luikje mensen uit om een kind te vondeling te leggen. Dus zonder een luikje is een baby opeens gewenst? Wat men niet schijnt te begrijpen is dat het dumpen van een baby een niet bewuste keuze is. Er is paniek, angst, wanhoop, onmacht. Bij het wel of niet plaatsten van een luikje zou men niet stil moeten staan bij de gedachtegang of motieven van de ouders maar bij de toekomst en veiligheid van het kind. Een babyluikje is dé optie die voor het dumpen komt en geeft in ieder geval de pasgeborene een kans op overleven. Vuilcontainers, bloempotten en parkbosjes zijn daar niet voor uitgerust.
