Jan Bennink: We zijn in oorlog. Maar met wie?

Eén krachtige Europese Unie, met één verenigd leger, één politie, één geheime dienst… U was er altijd zo tegen. Maar zou dát niet het beste zijn, nu in deze tijd van terrorisme van IS en Al Qaida? Zeker nu ze niet langer veilig in die zandbak blijven zitten, maar “onder ons” zijn, vermomd als bedeesde jongens en meisjes, nu hun kinderen de slachtoffers weigeren te herdenken en #jesuiskouachi trending is in Frankrijk.

En nu ik uw aandacht hebt… vindt u ook niet dat nog betere controle op ons telefoon en mail en internetverkeer noodzakelijk is om potentiële jihadisten op te kunnen sporen? Met de huidige middelen hebben we de de broeders Kouachi immers niet tegen kunnen houden. Laten we nog meer taps en camera’s plaatsen en nog meer passagiersgegevens uitwisselen. Of zullen we direct een verplichte onderhuidse chip doen? U hebt toch niets te verbergen?

Is het niet hoog tijd om schouder aan schouder te staan onder de wapperende gouden sterren in de hemelsblauwe lucht? Het bloed op de straat voor de Joodse supermarkt was nog niet droog of Donald Tusk wist het mooi te zeggen: “This is the very reason we built the EU, to protect European values against violence” De gloednieuwe president van de EU, was er als de kippen bij om zijn Europese Unie als wondermedicijn tegen het dodelijke gevaar van buiten en van binnenstebuiten te verkopen. En tijdens de herdenking gisteren, ging Tusk daar nog eens ronkend over heen: “All united in Paris with France for our European values.” twitterde hij.

Niet voor de afgeschoten journalisten en cartoonisten liep hij blijkbaar door Parijs, maar voor “European values”. Temidden van kuddes vrijheidslievende wereldleiders. Zoals president Porosjenko van Oekraine, de man die een bloedige burgeroorlog voert tegen zijn eigen bevolking, vrouwen en kinderen afknallend met kanonnen en gradraketten. Samen met Martin Schulz, de EU parlementsvoorzitter die ooit alle kritiek op de Islam wilde verbieden en samen met David Cameron die onlangs in eigen land het vrije internet aan banden legde. Schouder aan schouder voor de vrije meningsuiting.

Ook ik stond woedend op dat ene been, waar we even allemaal op stonden. Een terreurcel van Al Qaida of IS was verantwoordelijk voor deze laffe daad en niets of niemand anders. Maar de uitspraken van EU president Tusk en de eindeloze reeks triomfantelijke tweets van Catherine Ray, “Spokesperson for EU Foreign Affairs and Security van de Europese Commissie”, tijdens de grote “je suis Charlie” manifestatie zetten me aan het denken.

Wie profiteren er eigenlijk van de aanval op journalisten en cartoonisten in het hart van onze beschaving. “Who stands to gain?” Niet de gewone burger, die sukkel die vast bereid is om nog meer van zijn vrijheid op te offeren voor de schijngarantie van zekerheid en veiligheid. Ook niet de critici, de columnisten, de journalisten, de cartoonisten, cabaretiers en de kunstenaars die nog minder zullen durven te zeggen uit angst voor het kromzwaard, waarvan ze na Van Gogh en Charlie Hebdo zeker weten dat ie elk moment kan vallen. Niet “de Franse moslims” die te maken gaan krijgen met nog meer haat op straat, nog minder banen, nog meer scheve ogen, branden in moskeeën. Ook niet de Nederlandse moslims die straks moeten gaan leven in een land waarin de PVV veruit grootste partij zal zijn. Er zijn twee partijen die profiteren van Charlie.

Allereerst de grimmige masterminds achter deze aanslag. Zij hebben niet alleen hun heilige profeet in waaiers van bloed gewroken, maar kunnen ook rekenen op drommen extra kanonnenvoer voor hun strijd in de Levant en aan fronten overal ter wereld. Je ziet ze uit het twitter-ei komen, de jihadkuikens. Boze puberjongens en -meisjes, nog kanslozer, nog ongewenster, nog opgefokter op zoek naar glorie en gerechtigheid. Als doodshoofdvlinders fladderend naar inktzwarte websites en straks over de Turkse grens naar het oogverblindende licht. Hun Ummah en hun Jihad, hun trots en hun geloof. Het enige dat ze nog hebben.

Maar ook de leiders van de EU profiteren mij iets te gretig en te groots van de aanslag in Parijs. Niet alleen sneden de scherpe pennen van de Charlie Hebdo cartoonisten nogal eens in het boterzachte bleke vlees van de Brusselse bureaucraten en bankiers, ook kwam deze aanslag in Parijs als geroepen voor een Europese Unie die maar geen eenheid wilde worden. Niets verbroedert zo als een aanslag van barbaren tegen onze gedeelde Europese waarden en niets vervaagt grenzen zo snel als een oorlog tegen één gezamenlijke macabere vijand. Dat zien we vandaag in Parijs. Miljoenen mensen, voor het eerst gebroederlijk sjokkend achter de voltallige EU leiding. Samen voor één doel. European values.

Wat zal het makkelijk zijn voor de Europese Commissie om de komende tijd uit naam van terrorismebestrijding de vrijheid van de EU burger nog verder in te perken en zo wetgeving die een jaar geleden kansloos was erdoor te drukken. Toen Theo van Gogh werd afgeslacht was Mohamed Bouyeri de onbetwiste dader. Net als de broers Kouachi, woedend om hun beledigde profeet. En net als bij de moord op van Gogh grepen de veiligheidsdiensten niet in om de aanslag te voorkomen, werden de daders onvoldoende gevolgd en werden de slachtoffers waaronder de agenten die Charlie moesten bewaken, onvoldoende beschermd.

Je moet er niet aan denken, je mag het niet denken, dat eventuele aanwijzingen voor deze aanslag bewust onder het tapijt zijn geveegd. Maar het zou in ieder geval een plausibele verklaring zijn waarom Commissaris Helric Fredou, belast met het onderzoek naar Charlie Hebdo zo prompt na de aanslag zelfmoord heeft gepleegd.

Lieve mensen, we zijn in oorlog. Wist ik maar zeker met wie.