Parijs, stad van de liefde. Diep in het hart geraakt door een afschuwelijke terreurdaad. Hoeveel liefde, compassie, begrip en respect is er eigenlijk in deze stad of in de wereld?
Ik begrijp waar het voor staat: alle uitingen in vooral social media met ‘je suis Charlie‘. Toch ben ik blij dat ik dit niet ben. Ik zou er dan niet meer zijn geweest. Natuurlijk, persvrijheid en vrijheid van meningsuiting is een groot goed, dat vind ook ik. Maar…ten koste van wat? Het persoonlijk leed is niet te overzien. Een vreselijke daad zorgt voor doden, gewonden, getraumatiseerden en rouwende nabestaanden. En eigenlijk bedoel ik dat nog niet eens, maar wil er niet aan voorbij gaan. Wat ik eigenlijk bedoel met ’ten koste van wat’ is waarom wij anderen belachelijk willen maken, hen zo tot op het bot raken? Dat begrijp ik helemaal niet en dat is voor mij de reden om dit juist niet op mijn profiel te zetten. Ik ben niet als Charlie. Ik wil niemand tot in het diepste van zijn wezen krenken.
Ik praat geen enkele vorm van geweld goed. Alle geweld is wat mij betreft zinloos. Zinvol geweld ken ik niet. Wat ik alleen ook echt niet begrijp en daarin gaat vrijheid van meningsuiting mij dan ook echt te ver, is dat je mensen of een groep zo wilt beledigen. Zover hoeft vrijheid van meningsuiting wat mij betreft niet te gaan en het gaat al heel lang veel te ver. Mag je zeggen dat je je over bepaalde groeperingen in de samenleving zorgen maakt? Ja, dat mag! Moet je hen dan ook belachelijk maken en alles waar zij voor staan, waar zij hun identiteit aan ontlenen? Geloof, levensovertuiging, kinderen, ouders, andere familie en vrienden liggen heel dichtbij. Dat is zo pijnlijk als het massaal niet fraai afgeschilderd wordt.
Je zult mij nooit horen zeggen dat iemand om zoiets vraagt, want dat ligt in de lijn van het meisje met het korte rokje en de verkrachting. En niemand vraagt om zoiets. Wat ik mij wel serieus afvraag is wie was Charlie? Ik weet dat ik mij op glad ijs begeef, want over de doden niets dan goeds. Maar wat ik echt zou willen weten is: waarom zo kwetsend? Wat is het nut ervan? En waarom doet iemand dat? Ik durf de link naar pesten best te leggen: mensen die jaren lang gepest worden, gaan op een gegeven moment misschien ook wel door het lint. Dat is niet goed en zeker niet als het zo’n excessieve vorm van geweld betreft. Maar er is wel een aanleiding toe. Het komt niet uit de lucht vallen.
We zijn allemaal verschillend. Dat maakt het leuk en spannend, anders was het maar een saaie wereld. Als je kijkt naar de overeenkomsten en niet naar de verschillen, dan vind je die ook bij iedereen. Er is niemand op deze wereld met wie wij werkelijk niets gemeen hebben. Al is het maar alleen het mens zijn. Moslims over de hele wereld hebben het zwaar momenteel. Er zijn veel uitingen van moslims die deze aanslag veroordelen en benadrukken dat de islam gaat over liefde. Laten we respectvol met elkaar omgaan, lief zijn voor elkaar, begrip hebben voor gevoelens en tolerant zijn. En laat Parijs weer de stad van de liefde zijn, een voorbeeld voor de rest van de wereld.
Waarom zo kwetsend? Omdat het eigen is aan een religie als de Islam om met behulp van mooie verhalen mensen hun leven in te richten, hen geld te vragen en als ze eenmaal in het gareel lopen te zorgen dat ze er niet meer uit willen of durven. Soms is dat op straffe van uitsluiting door familie of vrienden. Je kunt er ook het loodje bij leggen. Je enige misdaad is dan je ‘mening’ geweest. Religieuzen vergeten vaak dat een mening maar en mening is. Lachen om een profeet is een meningsuiting. Boos worden om een meningsuiting is een blijk van onverdraagzaamheid. Deze onverdraagzaamheid had met het verdwijnen van de nazi’s uitgebannen moeten zijn. Ik ben de tekenaars met hun ‘kwetsende’ tekeningetjes dankbaar voor het ontmaskeren van de fascisten die zich Moslim noemen.
Laten we respectvol met elkaar omgaan, lief zijn voor elkaar, begrip hebben voor gevoelens en tolerant zijn.
Als ik je verhaal lees begrijp ik eruit dat je niet bekend bent met de inhoud van het meest gewelddadige boek dat miljarden als het “heilige” woord beschouwen. Verdiep je er eens in en dan begrijp je misschien waarom de cartoonisten zo kwetsend zijn tegen de meest intolerante ideologie genaamd de Islam. Lees Koran 8:12
Dat vers zegt al genoeg.
De grenzen?
http://youtu.be/jvkshYLyi1k?t=4m19s
Tuupje
Typische laffe politieke column. Ja, vrijheid van meningsuiting, tot ik mij gekwetst voel.
Precies datgene waar de westerse wereld aan kapot gaat. Het toegeven aan andere culturen, cultureel bepaalde manieren van reageren. Men wenst in het westen te wonen, dient men de westerse denkwijzen te begrijpen en accepteren.
Het gaat nog steeds om een paar tekeningen, Sabine. En je gekwetst voelen is een keuze. Als laatste ben ik van mening dat je niet bepaald overtuigd ben van je god als je denkt dat die hulp nodig heeft op de wijze zoals deze haatmoslims doen.