Jan Bennink: Ik ben er helemaal klaar mee

Oxford University, ooit de alma mater van empirist John Locke en T.E. Lawrence of Arabia schrijft vandaag dat men beter niet meer over varkens of spek kan schrijven, teneinde “De Moslims” en hun nooit empirisch waargenomen god niet langer te beledigen. Ergens in een bekrompen strontgat moet een leraar, met zijn pet in de hand de lokalen langs om aan Mavopubers zijn excuses aan te bieden voor het ophangen van een tekening.

Even wat perspectief: 1500 kilometer hier vandaan schiet een knulletje van tien jaar oud twee enorme kerels dwars door hun kop zonder met zijn mooie ogen te knipperen. Een paar duizend kilometer zuidelijker blaast een meisje dat net zo oud is als het ventje, zichzelf op en neemt in waaiers van vlees, vijftien mensen met zich mee. In Libanon bevriezen duizenden kinderen met open schoentjes in wapperende tenten in de armen van hun verkleumde radeloze ouders. In Donbass sterven burgers in regens van gloeiende granaatscherven, genegeerd door journalisten die liever de geoliede kont van Kim Kardashian fotograferen.

Soms denk ik dat een heilzame, verlossende regen van waterstofbommen het beste is dat deze zieke planeet kan overkomen. Een felle flits. Dan nog één. Steeds meer. Alsof een kluwen reuzenpaparazzi je vanuit alle windstreken onder vuur neemt. Dan een klimmende glanzende paddenstoel met een kring van condens eromheen, die in de verte aan een witte fietsband doet denken of aan het aureool van Jezus, maar dan veel groter. En nog één, en nog één. En dan een knal zo hard dat je hem niet hoort omdat je trommelvliezen zijn gebarsten. En nog één en nog één. Een wervelende orkaan van vuur en as. Brokjes overbevolking, scherven boer zoekt vrouw servies en stukjes kerncentrale en vuurwerkbril tollend door de bruinzwarte lucht. Jijzelf bent er dan allang niet meer.In de verte ploft een dode blauwe vinvis vanuit de stratosfeer terug in de dode, hete oceaan. Stomend en borrelend. Moeder aarde slaakt een zucht van verlichting. Dan de eindeloze, grijze koude stilte. De stank verdwijnt. De laatste sintels doven. Na een jaar of 50 miljoen zullen de kakkerlakken opnieuw het vuur uitvinden en de eerste werktuigen maken van gesmolten colablikjes. En speren van glasscherven om op gemuteerde reuzenspinnen te jagen. Pas dan zal de evolutie eindelijk weer de goede kant op gaan.