Over iets meer dan een week zijn er weer provinciale staten verkiezingen. Het verkiezingscircus is weer in alle hevigheid losgebarsten. Op verkiezingsposters staren onbekende gezichten je aan, terwijl op televisie de gebruikelijke lieden elkaar met scherpe en wat minder scherpe oneliners proberen te overtreffen. Met inhoud en ideeën lijkt het allemaal weinig te maken te hebben. Aan de andere kant, ga er maar aan staan, een inhoudelijk uitgedacht programma om Nederland te verbeteren en te verkopen in een strakke oneliner. Dat er dan wat van de inhoud verloren gaat mag geen wonder heten.
Wat je je wel kunt afvragen is waarom elk verkiezingsdebat op televisie dan op deze manier wordt georganiseerd. Als het doel is de kiezer te informeren over de verschillende programma’s voor de provinciale staten verkiezingen en ze een vergelijking te laten maken, dan schieten de debatten hun doel aardig voorbij. Er zijn immers geen provinciale politici, er zijn geen provinciale onderwerpen en over de onderwerpen die er zijn ontbreekt de tijd om inhoudelijk op in te gaan. Het hoogste doel van het debat lijkt amusement leveren te zijn en de beste manier om dit te doen, lijkt het organiseren van een bekvecht wedstrijd, waar degene met de grootste mond wint.
Verkiezingsdebatten zijn een goed voorbeeld van de manier waarop in Nederland de politiek door de journalistiek wordt gevolgd en er verslag wordt gedaan. Er wordt niet meer naar de inhoud gekeken maar de poppetjes. Het resultaat van de politiek wordt niet afgemeten in kwaliteit van beleid maar de virtuele zetelaantallen in de peilingen. Een meningsverschil wordt een conflict en een minister die wat kritiek krijgt ligt meteen onder vuur. Er wordt een politiek leider niet gevraagd waarom hij bepaalde wetsvoorstellen wel of niet indient, maar waarom hij 10 zetels lager bij Maurice de Hond scoort dan een week geleden.
Tijdens de discussie over de vrije artsenkeuze werd de dienstdoende Binnenhof-reporter bij Nieuwsuur, nadat hij een goede tien minuten had uitgeweid over wie bij wie in welk deel van Den Haag bij de woonkamer zat en wie er nog door wie moest worden overgehaald, gevraagd over welke vraag er nu eigenlijk precies werd gediscussieerd in de Eerste Kamer. Het antwoord van de Binnenhof-reporter was dat dat allemaal heel ingewikkeld was om daarna gewoon weer verder te gaan met waar hij in de vorige 10 minuten gebleven was.
Een beter voorbeeld van de verkeerde prioriteiten bij politiekjournalisten is er niet. Is het niet de taak van de journalist om die ingewikkeldheid rond politieke discussie uit te leggen en daarbij zin en onzin te scheiden? Betekent controle van de macht niet dat je controleert of het klopt, wat de macht zegt in plaats aan welke keukentafel zij zit?
moet dat nou, die harses? braaaaaak
Juist. Om te kotsen op RTL4 laatst. Ze hebben het totaal niet over de belangrijke onderwerpen. De EU, de Euro, immigratie, islam en armoede in Nederland. De cijfers zijn geromantiseerd en de staatsschuld wordt alsmaar groter. De politici zijn niet meer dan bliksemafleiders voor de EU maffia.